Monthly Archives: October 2012

Blauw-Huis-Vriend

Posted on by
1

Blauw, zo voel ik me. Ja, blauw, als in een blauwtje gelopen. Ik heb een blauwtje gelopen, mijn gezicht verloren. Ik heb een vriend verloren. Ik loop helemaal alleen door dit grote huis en ik voel me verloren. Ik ben alleen. Vandaag ben ik alleen en morgen van hetzelfde laken een broek. Ik weet niet waarom jij vertrokken bent. Ik sla mijn hoofd tegen de muur en het lijkt alsof ik mijn verstand verlies. Vertel het mij, waarom ben jij vertrokken? Als er iemand op deze godverlaten planeet mij wilt vertellen waarom jij gaat, dat ik tenminste kan bevatten en begrijpen waarom jij me verlaat.

Blauw als in hemelsblauw, zacht frêle blauw, het blauw dat de wereld in een diepe slaap wiegt. Ik wil omarmd worden door engelenarmen maar ik voel ze niet. Ik heb liefde nodig en affectie en een schouder om op uit te huilen want ik voel me zo verdomd alleen. Jij en ik, wij waren een tweespan, maar de paarden zijn ervan door en ik zit nog op de koets. Maar zonder paarden geraak je niet vooruit. Ik lijk wel een ezel om jou te laten gaan maar ik weet niet beter. Met tollende gedachten en een hoofd dat in een andere richting wijst is dat wat je krijgt.

Blauw, ik voel me donkerblauw, als in donkere, gitzwarte donderwolken, wachtende op een oorverdovende knal die de hemel doet ontploffen. Mijn hart lijkt te exploderen en met man en macht probeer ik de stukjes op zijn plaats te houden maar ik heb maar twee handen en hoe hard ik ook probeer… Tjonge, mijn hart doet gewoon zeer.

Mamske (Moucheke) – Erwin (Tweelingzieltje) – Hulp (Tami)

Posted on by
2

Ik roep mijn twee hulplijnen even in want ik lig met mezelf in de knoop. Ik moet een beslissing nemen maar ik kan het niet alleen. Mamske, wat denk jij? Moet ik voor- of achteruit? Stilstaan is achteruitgaan dus ik besef ook wel dat ik een beslissing zal moeten nemen. Erwin, kan jij mij horen?

“Geef mij een teken van leven. Laat me weten hoe het met je gaat. Laat me weten waar ik sta en waarover je praat, vertel me hoe de sterren staan.” Een liedje van Mama’s Jasje. Daar zong ik altijd uit volle borst met mee. Geweldig nummer. Enorm toepasselijk ook op dit moment. Ik ben een eeuwige twijfelaar. Ik wik en weeg en elk antwoord kan verkeerd zijn. Ik wacht op een teken van jullie maar een verbinding maken lukt me even niet. Ik wil naar buiten, even de wijde wereld in. De rust opzoeken hielp me altijd dus dat is wat ik doe.

Ik trek mijn sportschoenen aan, sla een sjaal rond mijn nek en sluip zachtjes de donkere nacht in. Ik moet er even tussenuit. Mijn hoofd vrij maken van zorgen en denken aan morgen. Ik laat het even gaan en geniet even van de leegte om me heen.

Als ik naar boven kijk, zie ik twee fonkelende lichtjes, die langzaam dichterbij komen. Moucheke en tweelingzieltje, daar zijn jullie weer…

Kevin en Mama: 2 shortstories

Posted on by
8

Brief aan Kevin

Het is al vierentwintig jaar geleden. Vierentwintig! Maar voor mij lijkt het nog alsof het gisteren was. Tijd heelt alle wonden zeggen ze vaak maar een moedershart is niet te helen, Kevin. Ik wil je even laten weten dat ik zo blij ben met die acht jaar samen. Vreemd toch, dat geluk en verdriet zo dicht bij mekaar liggen. Ik voel me vaak leeg en verdrietig om wat ik missen moet maar aan de andere kant is er het geluk en het voorrecht dat ik jou mocht kennen.

Ik weet niet of je me kan horen daar, ergens of nergens maar ik hoop het wel. Ik voel het wel. In mijn dromen komen we mekaar telkens weer tegen. Het lijkt wel of je bij me bent bij elke stap die ik zet. Maar soms denk ik dat dat niet kan. Er met anderen over praten is soms zo moeilijk, weet je wel. De wereld draait door en mensen vergeten wat er gebeurd is maar ik niet. Bij mij lijkt het vaak alsof het gisteren was. Maatje, ik wil even dat je weet dat ik nog elke dag aan je denk. Ik wil je laten weten dat je mij een drive geeft om door te gaan, ook al is het soms moeilijk.  Als er een tijdscapsule zou bestaan zou ik me terug projecteren, de tijd in. Dan waren we nog even fysiek samen. Geweldig zou dat zijn. ‘k Mis je, ventje.

 

Brief aan mama

Hey mams! Dat is weer lang geleden hé. Nou ja, voor jou misschien. Niet voor mij hoor. Want je moet eens wat meer geloven. Ik ben er inderdaad bij elke stap die jij zet. En als je denkt dat je niet helemaal spoort – don’t worry – je ziet geen geesten. Ik ben het maar.

Ik wil je trouwens even laten weten dat je dat geweldig doet. Ik vind het zalig, de wind door mijn haar. Ik hoor je al denken, huh, de wind door je haar? Ja, wat had je nu gedacht. Wie denk je dat ervoor gezorgd heeft dat jij ging fietsen? Ik natuurlijk! Je ziet me niet maar ik ben er wel en ik heb het beste plekje. Ik moet niks doen en alleen maar genieten. Je weet het nog altijd niet hé? Ik zit op je stuur, gekkerd. Ik zie alles, elk plekje dat we bezoeken, ik ben erbij. ’t Is zalig, de wind door mijn haar. Snap je het nu? Doe maar zo voort. En dat geluk en verdriet van jou, dat begrijp ik wel. Maar positief denken hé. Wat je niet ziet, is er wel.

Allé hop, niet getreurd, doorgaan. Ik kijk al uit naar onze volgende rit samen. ’t Wordt weer een leuke hé maar kleed je maar wat warmer aan want bij jullie daar, aardse zielen, wordt het weer winter. Daar hebben wij hier geen last van. Hou van je, mams!

Kevin – Geluk- Verdriet

Posted on by
Reply

Geluk zit soms in een klein hoekje. Kevin slaat zijn handen voor zijn gezicht en wil wel door de grond zakken. Dit kan toch niet waar zijn. Het is de zoveelste keer dat die rotauto niet start. Hij is al een half uur te laat vertrokken en nu komt hij sowieso te laat. Wat zal de baas weer gelukkig zijn. Hij hoort het al in Keulen donderen. Hij had beter iets vroeger opgestaan. Dan zou dit weer niet gebeurd zijn. De Wet van Murphy staat weer aan zijn kant. Niet dus. Alles wat mis kan gaan gaat mis. Dan maar weer bij de buren aanbellen en hopen dat hij de startkabels nog een keer mag gebruiken.

Sabrina opent de deur. Zou de dag dan toch nog goed worden? Het is zijn jeugdliefde, de typische ‘girl next door’ maar het is zijn vlam al van kindsaf aan. Nooit verwacht dat ze nog thuis zou zijn. Misschien moet hij die oude rammelkar toch nog bedanken. Een glimlach verspreid zich over zijn gezicht. Het lijkt wel of hij zweeft. Dit is echte liefde. Dit is de vrouw van zijn dromen. Goh, voor die vrouw zou hij zijn leven geven. Laat me dan maar heel mijn leven te voet gaan, denkt hij bij zichzelf. Met zo’n vrouw aan zijn zij ging hij zelfs niet meer werken. Als hij terug bij positieven komt ziet hij eindelijk de tranen die over haar wangen stromen. Duizend en één gedachten schieten door zijn hoofd maar eentje blijft hoopvol hangen. Als er een God bestaat, please, laat het dan tranen zijn van vreugde om mij te zien…

De Landes – vrijheid – waterskieën

Posted on by
Reply

Gepakt en gezakt sta ik klaar. Ongedurig spring ik van het ene been op het andere. Het is 10 juli en ik ben er klaar voor. Het Zuiden van Frankrijk, “de Landes”, een droomplek, “Here we come!!” De rest van de familie neemt zijn tijd zoals gewoonlijk en ik kan er niet meer tegen. Ik wil vertrekken en wel nu. Zoals gewoonlijk giet het in ons Belgenlandje weer pijpenstelen en daar kan ik gewoon niet meer tegen.  Ik moet weg hier. In mijn hoofd ben ik daar al. Het strand, het meer, de camping van Jeugd 2000, Fête au Lac op vrijdagavond en dan als kers op de taart, waterskieën. Dat is waar het echt om gaat. Je hangt dan achter een boot, gaat met volle snelheid uit de hekgolf, zonnetje op je kop. Zalig gewoon, that’s life! Als ik later groot ben koop ik mij er ook één. Een speedboot, geweldig, helemaal van mij. Ik koop me een wakeboard, skies en alle mogelijke andere speeltjes want die vrijheid die je ervaart is te gek voor woorden. Ja, daar ga ik voor werken, ik doe er alles aan om dat voor mekaar te krijgen.

Als ik later groot ben… Ja, als ik later groot ben… besef ik dat materiële zaken nastreven leuk is voor even en dat die speedboot geweldig is voor even.. tot hij zinkt. Een stemmetje in mijn hoofd fluistert zacht, “Ineke, ik heb het je toch gezegd: Koop een boot, werk je dood?!”

Vrijheid ervaar je door dingen te doen. Hoe meer je hebt, hoe meer je kan verliezen.

 

Wat als….

Posted on by
Reply

Ik wist wat ik niet weet
Jij voelde wat ik voel
Wij keken naar mekaar
En gelijkgestemde zielen waren

Zou je dan kiezen
Voor een andere wereld
Zou je dan kiezen
Voor een leven dat helemaal anders was
Ik ben ‘hem’ niet
Ik ben ‘haar’ niet
Ik ben gewoon ‘ik’
En misschien is dat voor jou niet genoeg
Maar ik kan niet meer zijn dan dit
Ik kan niet anders zijn dan ‘haar’
Ik ben gewoon mij, mezelf, ik
En ook al wil ik meer ‘hem’ zijn
Of ‘haar’
Meer ‘de persoon’ die jij wilt dat ik ben
Ik besef dat ik niets meer kan doen
En niets meer kan zijn
Dan mezelf

Ik sta voor de spiegel
En tranen van machteloosheid rollen over mijn wangen
Want hoe hard ik ook probeer
Ik kan jou niet vergeten
Jou loslaten wil ik niet
Kan ik niet
En misschien moet ik daar vrede mee hebben
Mijn leven, leven zoals het nu is
En niet meer hopen op morgen
Als ik maar tevreden kon zijn met vandaag
Waarom dat niet gaat?
Wel dat is een goeie vraag…

Opa – Jeugd – Eten (Lieve De Clerck)

Posted on by
1

Hij wordt 70 jaar. Een groot feest en alle kinderen en kleinkinderen zijn erbij. Ja, kinderen zijn het niet echt meer. Dat noemen ze “de jeugd” tegenwoordig. En het feest moet gewoon geweldig worden want hij is geweldig. Er is eten in overvloed en niemand komt iets tekort.

Je ziet hem genieten. Pretlichtjes dansen in zijn ogen. De rest ziet het niet maar ik wel. Ik zie wat hij voelt en wat hij denkt. Dat heb je met kleindochters en opa’s. Die zitten op een zelfde lijn. Die denken hetzelfde, doen hetzelfde en reageren hetzelfde. Soms te bot en daar hebben ze dan achteraf spijt van maar ze reageren wel altijd vanuit het hart en vanuit gevoel. En als dat dan soms in het verkeerde keelgat schiet, dan willen ze zichzelf wel voor de kop schieten. Maar dat zeggen ze dan liever niet. Ego hé, moeilijk om daarmee om te gaan soms.

Maar goh, wat is hij toch trots, op die dochters die heel wat bereikt hebben en hem op handen dragen. Op die zoons, echte mannen zijn het geworden. En op de kleinkinderen die spelen alsof ze zo vrij zijn als kippen in de achtertuin vroeger. Je zou er bijna melancholisch van worden. Het leven is goed en dit voelt goed. Heel de familie is weer samen en dat is waar het om draait. Twee keer per jaar is gewoon te weinig maar iedereen heeft een leven te leven en de dagelijkse beslommeringen gooien al te vaak roet in het eten. Ik zie waar hij aan denkt en sla een arm om hem heen, kleindochters en opa’s, twee handen op één buik. Het zijn twee verwante zielen die altijd contact zullen houden. Doodgaan bestaat niet.

Radio – Kat – Fiets (Griet B/ Radio2)

Posted on by
Reply

“Hoe noemen ze dat ding?!” “Je zit op de fiets en wilt muziek beluisteren.” Ah ja, klopt, een MP3 speler, hoor ik mijn broertje terugroepen. Ik noem het een radio. Geef mij maar een echte, oerdegelijke radio. Geen klein ding dat je de helft van de tijd kwijt bent. Een stevige, grote radio raak je niet zo snel kwijt.

Ik ben nog maar dertig maar ik lijk wel van een oude generatie af te stammen. Ik  spring op de fiets want ik moet dringend wat aan mijn conditie doen maar ik heb muziek nodig. Muziek om me te ondersteunen en om mijn gedachten even stil te zetten. Ik weet van mezelf dat fietsen zonder muziek, in pure stilte echt niet ontspannend zal zijn. Geef mij maar radio en als ik het goed heb is het nog “de Volgelingen” op de radio met Caren Meynen. Goh, die stem , daar word je gewoon goed gezind van. Wie wil daar nu niet naar luisteren?

In gedachten verzonken rijd ik de koude avond in. De stemmen in mijn hoofd zwijgen. Het is enkel ik, de fiets en Caren. Geen zorgen om me heen, geen jengelende kinderen, blaffende honden of gemiste telefoons. Relax, this is life! Maar dan, als uit het niets, schrik ik wakker, een zwarte gedaante springt voor mijn wiel. Het is die rotkat van de buren weer. Het lijkt niet voor mij weggelegd. Vijf minuten ontspanning en rust is te veel van het goede vandaag. Vooruit, terug naar binnen dan, ik leg me in de zetel en luister zo wel verder. De conditie is voor morgen.

Onafhankelijkheid-dokter-shoppingcenter (3 woorden van Caren Meynen/ Radio 2)

Posted on by
Reply

Vandaag begin ik aan mijn nieuw leven. Een dokter moet zijn aantekenboekje altijd bij zich hebben. Ik heb er iets op gevonden. ‘Onafhankelijkheid’ is wat ik altijd al nastreefde. Daarom ben ik ook dokter geworden. Ik wou niet langer afhankelijk zijn van anderen. Ik bepaal zelf mijn agenda, bepaal zelf wat ik doe, wanneer ik het doe en hoe. En vandaag neem ik een dagje vrij. Geen patiënten die aan mijn kop zeuren.

Vandaag is een dag helemaal alleen voor mij. Ik heb me voorgenomen om mezelf uitgebreid te verwennen en besluit om een bezoekje te brengen aan het shoppingcenter in de stad. Dat is alweer een eeuwigheid geleden maar genieten dat ik doe als ik daar ben. Ik verdrink in de massa en ben even heel gewoon. Niet de dokter die iedereen om raad vraagt. Niet de vertrouwenspersoon van Jan en Alleman.
Ik ben dan gewoon heel even enkel maar Eva. Niemand meer, niemand minder. Zalig dat gevoel. Ik kan me verstoppen en gewoon een dag ‘mens’ zijn. Dokter Verstrepen bestaat dan even niet..

Ik verdrink in het gejoel van lachende jongvolwassenen en een glimlach verspreid zich over mijn gezicht. Dit is leven. Soms weet ik niet waarom ik begonnen ben als dokter. Jaren van studie en waarvoor eigenlijk? Ik wou mensen helpen en mijn steentje bijdragen aan hun gezondheid en een beter leven maar soms denk ik dat het er allemaal niet toe doet. Vandaag lopen ze buiten en na enkele maanden zijn velen alweer terug. Ze worden ziek, nemen medicijnen en vervolgens worden ze opnieuw ziek. Ik besef dat ik op tijd voor mijn eigen geluk moet zorgen. Ik mag het niet zover laten komen dat ook ik medicijnen nodig heb. Ik mag me niet laten meeslepen door de problemen van anderen maar dat is niet gemakkelijk. Goh, bij jezelf blijven en gaan voor je eigen dromen is verdomd moeilijk als er ook een andere wereld aan je voorbij trekt.

Maar vandaag is het me gelukt… Ja, het voelt alsof ik aan een nieuw leven begin, al is het maar voor even…