Onbereikbaar bereikbaar…

 

What is life without Passion…
What is life without Love…
What is life without that Special One…

I wish your life is full of Passion…
I wish your life is full of Love…
I truly wish you live your life with that Special One…
The one who sets your heart on fire!

But Sometimes…
If you love someone…
You have to set them free…

——————

Je kijkt me aan alsof niets er nog toe doet. Alsof alleen jij en ik bestaan. Doordringende, groenbruine ogen met een gloed van grijs kijken me recht aan. Je kijkt dwars door me heen als je je verhaal vertelt. Dan lijk je steun te zoeken. Begrip.

Ik hoor je. Ik zie je. Ik heb alleen maar aandacht voor jou en lijk de wereld om ons heen te vergeten.

Mijn ogen dwalen over jouw gezicht. Volmaakt. Door de zon gebruind. Zacht.

Ik wil je aanraken maar ook al zou ik me uitstrekken, twee meter is gewoon te ver om subtiel te zijn. Ik kan alleen maar kijken. Je blik vasthouden en honderd procent geconcentreerd zijn op wat je te vertellen hebt.

Ik hoor elk woord. Ik merk de aarzeling in je stem. Ik voel de twijfel als je net dát woord iets trager uitspreekt.

Ik zie de volmaakte gloed die over je gezicht valt. De twee rimpeltjes als je verbaasd je voorhoofd fronst.

Ik schuif mijn stoel iets dichter en buig me voorover om nog dichterbij te komen maar het kan niet. Het mag niet. Ik hou van je en wenste dat het anders was. Maar ik kan niet anders dan afstand houden. Als dat is hoe het moet zijn… Onbereikbaar bereikbaar…

—————-

Wil je dit verhaal doorsturen naar je:

          • Facebook-vrienden
          • Twitter-volgers
          • LinkedIn connecties
          • en bloglezers..

Schrijf je nu in voor de volgende schrijftips of nieuwe kortverhalen:

Volg mij op Twitter:

“Vind ons leuk op Facebook”: Passievoorschrijven

Sometimes you have to take a step back…

Ine

 

De snelle denker…

 

Dit is het kortverhaal met de drie woorden van Jorane Janssens: hoogbegaafdheid – begrip – alleen.

Let it bring a smile on your face…

—————————–

 “Hoogbegaafdheid wordt soms verward met arrogantie,” lees ik in de krant. En net dat begrijp ik nu niet. Maar misschien ben ik dan ook niet hoogbegaafd anders had ik het waarschijnlijk wel gesnapt.

Ik lees het artikel nog een tweede keer en dan valt het kwartje. Hoogbegaafde mensen voelen zich soms alleen. Ze leven in een andere wereld en denken veel sneller dan de gemiddelde mens. Ik denk bij mezelf dat ik misschien toch tot het selecte clubje behoor want mijn gedachten staan nooit stil.

Ik weet nog dat ik mijn vriendin vaak vroeg waar ze aan dacht. En dan kwam steevast hetzelfde antwoord: “Nergens aan!” Ik snapte er niks van. Als ik voor me uit zit te staren denk ik altijd wel ergens aan. Een hoofd dat werkelijk stil is ken ik niet. Nog nooit van gehoord. Al dertig jaar maalt die mallemolen hierboven gewoon door. Zonder ophouden. Als ik iets doe, heb ik het altijd al wel eens meegemaakt. Een film wordt dan afgespeeld en het is net of ik in een andere dimensie zit. En daar heb ik echt geen drugs voor nodig…

Maar of dat nu hoogbegaafdheid is? Ik denk het niet. En of dat nu arrogantie is? Dat al helemaal niet! Ik hou er niet zo van om in hokjes gestopt te worden. Ik ben gewoon ik. 1m72 is het enige dat met ‘hoog’ of ‘groot’ te maken heeft. En wat groot is voor mij, is misschien klein voor jou.

Mijn gedachten nemen weer een loopje met mezelf. Ik word weer naar een andere wereld geprojecteerd. Een wereld die al verder staat dan het punt dan waar ik me op dit moment bevind. Een gesprek en flarden van gisteren spoken door mijn hoofd.

En begrip voor deze dromer? Hoeft niet. Ik kom er wel uit. Ik weet wat ik wil. Je hoeft me niet te koppelen…

———————

Wat vind jij goed aan de website/teksten en/of wat zou jij anders willen zien? Ik hoor het graag in het reactieveld onderaan.

Wil je dit verhaal doorsturen naar je:

          • Facebook-vrienden
          • Twitter-volgers
          • LinkedIn connecties
          • en bloglezers..

Schrijf je nu in voor de volgende schrijftips of nieuwe kortverhalen:

Volg mij op Twitter:

“Vind ons leuk op Facebook”: Passievoorschrijven

Smile!

Ine

 

Beau!


 

Soms blijken de moeilijkste beslissingen achteraf de beste te zijn…

Maar dat zie je niet op het moment dat je ze moet maken.  Dan zit je vaak verscheurd en gevangen in twijfel, angst en verdriet.

Toen ik Beau moest wegdoen was dat zo’n moment. Maar soms kan je het niet alleen. Soms is hulp vragen de enige oplossing…

Dit verhaal lijkt wel door Beau geschreven. Dit zijn haar 3 woorden: eten – slapen  & liefde (gegeven door haar ‘stiefmama’).

Een bewijs dat een verbinding altijd blijft, ook al ben je honderd kilometer van mekaar verwijdert….

——————————

Mijn naam is Beau. Mooi kind dat ik ben. Nu ja, niet echt een kind, een hond. Jullie mensenkinderen zien dat anders. Ik ben een kind van iemand. Ik heb een mama. Twee mama’s eigenlijk. Maar het maakt me geen moer uit. Want het maakt niet uit wie me liefde geeft. Ik ben dol of liefde. Ik ben dol op knuffels, slapen, water en eten. Geef me een bal en mijn wereld staat op zijn kop. Het maakt me helemaal gek.

Eigenlijk heb ik niets anders nodig. Ik snap niet waarom sommigen zich zo druk kunnen maken. Rennen van hier naar daar. Zorgen maken. Ik kan me geen zorgen maken. Ik lig gewoon rustig te wachten tot er iets gebeurt. Of helemaal niets gebeurt. Ik geniet van de rust. Van alleen zijn. Van samenzijn. Ik geniet van gezelschap. Ik neem het leven gewoon zoals het komt.

Een dag is nooit slecht. Alles wat gebeurt is zoals het moet zijn.

Ik kan me niet druk maken over een wandeling die ik niet heb gemaakt. Of een koekje dat ik niet heb gehad. Ik kan me niet druk maken over een kus die ik niet heb gekregen. Of een land dat ik niet heb gezien. Ik denk niet aan een vriendschap die verloren is gegaan of een liefde die plots verdwijnt.

Want voor mij is elke dag anders. Voor mij is elke gebeurtenis een gebeurtenis op zich.

Ik kan je wel missen. Ik kan wel aan je denken. Maar nooit met tranen in mijn ogen. Altijd met een lach op mijn gezicht. Om onze dolle stoten, om de liefde en vriendschap die we samen hebben beleefd.

Ik kan je wel missen. Maar ik kan niet stilstaan, verdrietig zijn of in een hoekje verdwijnen want ik neem je altijd met me mee. Wat we samen hebben gaat nooit verloren. Ik ben de jouwe, jij de mijne en ik open gewoon mijn hart voor al wat er om me heen gebeurt…

                                                           —————————-

Wil je dit verhaal doorsturen naar je:

          • Facebook-vrienden
          • Twitter-volgers
          • LinkedIn connecties
          • en bloglezers..

Schrijf je nu in voor de volgende schrijftips of nieuwe kortverhalen:

Volg mij op Twitter:

“Vind ons leuk op Facebook”: Passievoorschrijven

Geniet van elk moment!

Ine