Als controle nu eens een illusie is…

Na een veel te turbulent jaar vertrok ik begin juni een weekje naar Mallorca. Niets speciaals zou je zeggen?! Klopt… maar ik ging alleen. En dat kon best wel eens misgaan. Maar het werd één van mijn allerbeste vakanties. Wat heb ik op dat weekje veel over mezelf (en mijn omgeving) geleerd….

Mocht je de eerste delen gemist hebben dan kan je die nu lezen.

Lees hier DEEL 1

Lees hier DEEL 2

Dit is het derde deel. Veel leesplezier!

Ik hoor graag wat je ervan vindt in het reactieveld onderaan.

x Ine

——————————–

DAG 3 – ZATERDAG 8.30u

Ik zit aan het ontbijt, uitgeslapen en zo fris als een hoentje. Tien uur slaap werpt zijn vruchten af. De rijkelijke buffetten nodigen me uit om me helemaal te laten gaan. Mijn dieet kan de pot op. Ik wil er niet aan denken dat ik straks misschien lig te creperen van de verkeerde dingen die ik in mijn lijf heb gestopt. Maar misschien valt het hier in Mallorca nogal mee. Misschien heb ik daar alleen maar last van in België.

Om 10.30u haast ik me naar de infosessie van de touroperator. De blonde jetair hostess ontvangt me met open armen. Ze mag er best wel zijn. Hiervoor wil ik elke dag wel tekenen. En als kers op de taart krijg ik nog een privé uitleg ook. Ondanks haar mooie praatjes laat ik me niet overhalen heel de reeks uitstappen te boeken. Ze stelt me toch wel een beetje teleur. Geen enkele keer vraagt ze me wat ik graag doe. Ze begint gelijk met het verkopen van haar reisbrochure. Het zal wel beroepsmisvorming zijn maar op dat moment geef ik haar maar wat graag een exemplaar van mijn boek Topverkoper in 20 weken. Ik besluit om uit mijn rol van trainer/verkoper te stappen en boek een auto voor drie dagen en een citytoer Palma De Mallorca.

11.30u net gepasseerd en ik lijk alles onder controle te hebben. Mijn komende vier dagen zijn ingepland. Wat kan er nu nog misgaan? Van impulsiviteit is er geen sprake meer. Als een rasechte time manager is de agenda voor de komende week vastgelegd…

Ik besluit om met een boek aan het zwembad te gaan liggen en te genieten van de jengelende kinderen die om de haverklap om de aandacht van hun ouders schreeuwen.

Eigenlijk mag ik niet in de zon. Al jaar en dag heb ik last van acné en tegen beter weten in ben ik in januari gestart met een kuur Roacutan. Ik weet dat het troep is maar wat doe je als je al alles geprobeerd hebt. De bijsluiter wil je liever niet lezen want dan word je vanzelf niet goed. Het is het enige middel dat blijvend resultaat geeft. Alleen moet je uitkijken wat je eet, drinkt en in de zon komen is absoluut af te raden omdat je huid flinterdun wordt.

Maar dat lap ik dus aan mijn laars. Als ik nu op één ding gek ben, dan is het wel op de zon. Ondanks een factor vijftig voel ik de zon dwars door mijn huid branden. Dit kan inderdaad niet gezond zijn. De zon brandt de nachtmerrie van donderdagnacht opnieuw op mijn netvlies. Het verschroeit alles. Als dromen iets willen zeggen, wat zou deze dan te betekenen hebben?

Ik voel aan de blauwe plek die van blauw is over gegaan naar pikzwart. Na twee dagen kan ik mijn bil nog altijd niet aanraken. Een pijnscheut schiet door mijn lichaam als ik het toch probeer. Een flinterdunne huid. Niet weten waar je bent. Complete desoriëntatie. Verbranden, inbranden, dwars door alles heen branden. Letterlijk en figuurlijk verbrand zijn…

Na het middageten zoek ik andere oorden op. De blauwe ligstoelen aan het strand nodigen me uit. Het golvende water spoelt alle zorgen en problemen weg. De catamaran met Amerikaanse vlag doet me wegdromen. Ik denk aan sterren, decadente feestjes, alles hebben wat je wilt, alles doen wat je wilt maar vooral vrijheid. En hoe ik daarnaar verlang…

Als de zon genoeg heeft ingebrand beklim ik gepakt en gezakt de heuvel die vlak voor het hotel ligt. Na 500 meter bereik ik een privé strand. Ver weg van alle hotels, tussen de rotsen, speelt een verliefd koppel tennis. Ik verlies me in het idee van de ware en hoe dat zou zijn… Hoe ik me zou voelen. Het doet me alle besef van tijd vergeten…

ZATERDAG 20.00u

De tweede avond. Maar ook vanavond heb ik er absoluut geen probleem mee om in mijn eentje te dineren. Ik voel de mensen kijken en zich afvragen wat ik hier alleen doe. Ik voel de vragende blikken. Ik zie hun medelijden. Waar ik het meeste bang voor was, doet me helemaal niets. Als iets me tegenhield om alleen op vakantie te gaan was het de avonden. Het alleen aan tafel zitten. Niemand om mee te praten. De eenzaamheid. De blikken. Maar nu ik hier zit merk ik dat het me niets doet. Waar ik bang voor was is een illusie. Ik besef dat ik vaak bang ben. Dat het me tegenhoudt om dingen te doen. De angst houdt me tegen om op een vreemde vrouw af te stappen en er gewoon een babbel mee te doen. Uit angst voor… afwijzing. Zou iedereen net als ik, soms bang zijn?

Ik kijk om me heen en observeer de koppels. Ze zitten over mekaar. De meesten lijken verveeld, ongelukkig. Er zijn er zelfs weinig die echt met mekaar praten. Ze zitten daar maar, zonder een woord te zeggen. Ze eten, vullen hun borden en laten de tijd voorbij kruipen. En dan zijn er de ouders met kinderen. De vrouw houdt zich gestresseerd bezig met haar kleine spruiten. Ze spoort hen aan om hun borden leeg te eten. De man kijkt soms verveeld, dan weer geamuseerd toe. Als het zo moet zijn, dan hoeft het voor mij niet… Ik mis de passie tussen hen, de liefde, het gelukkig zijn…

Op dat moment besef ik dat ik gelukkiger ben dan 80% van de mensen om me heen. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Life is good… De tweede dag en het wordt beter en beter…

Les nummer drie: Vaak doe je dingen niet omdat je er bang voor bent. Je zegt dingen niet omdat je bang bent voor de reactie van de ander. Maar de waarheid is altijd minder erg.

….. WORDT VERVOLGD ….

—————————

Waar ben jij bang voor? Ik hoor het graag in het reactieveld onderaan.

Ken je mensen in je omgeving die baat kunnen hebben bij dit verhaal?
Deel het met al je:

  • Facebook-vrienden
  • Twitter-volgers
  • LinkedIn connecties
  • en bloglezers…

Inspirerende groet, Ine Van Hofstraeten

PS: Hou Passie voor Schrijven zeker in de gaten voor de rest van het verhaal…. 🙂

 

Volg ons op Twitter: @PassieSchrijven volgen

“Vind ons leuk op Facebook” door op deze link te klikken.

Soms vind je niemand die je taal spreekt…

Na een veel te turbulent jaar vertrok ik begin juni een weekje naar Mallorca. Niets speciaals zou je zeggen?! Klopt… maar ik ging alleen. En dat kon best wel eens misgaan. Maar het werd één van mijn allerbeste vakanties. Wat heb ik op dat weekje veel over mezelf (en mijn omgeving) geleerd….

Vorige week kon je het eerste deel lezen. Mocht je dat gemist hebben lees dan hier het eerste deel. Klik hier.

Dit is het tweede deel. Veel leesplezier!

Ik hoor graag wat je ervan vindt in het reactieveld onderaan.

x Ine

——————————–

DAG 2 – VRIJDAG 10.30u

Op de parking van de luchthaven van Palma staat een bus ons op te wachten. Een vriendelijke buschauffeur stopt mijn koffer in de bagageruimte. Spijtig genoeg zit de bus afgeladen vol met een stelletje gestampte Duitse boeren die er niet beter op vinden om de rest van de passagiers te tiranniseren. Dat heb ik dan weer.

Ik kan me er niet meer druk over maken. De veel te korte nacht begint zijn tol te eisen en ik besluit het maar gewoon te ondergaan.

Om 12.15u komen we in het hotel aan. Een grappig mannetje brengt mijn bagage naar de kamer. Ik laat mijn koffer voor wat het is en besluit het mega complex te gaan verkennen.

Het zal wel veel met de vermoeidheid te maken hebben maar ik heb geen idee waar ik ben en een stemmetje fluistert me toe dat ik beter een iets kleiner resort had gekozen. Ik vind mijn weg niet en ik heb geen idee waar ik moet zijn.

“Ben ik hier nu net al niet geweest?” , vraag ik mezelf af.

De onzekerheid overvalt me. Misschien was ik beter thuis gebleven. Misschien verdien ik het niet, plezier hebben. En de ene gedachte over onzekerheid lijkt de andere te doen ontwaken… Misschien ben ik niet goed genoeg. Ik ben zeven jaar verloren door van de verkeerde te houden.  Misschien ben ik niet de moeite waard. En nu is het te laat om mijn droomvrouw tegen te komen. Ben ik niet te oud? Misschien ben ik het simpelweg niet waard…  Ik begin te rennen, in de hoop alle verloren tijd in te kunnen halen…

Alsof het allemaal nog niet erg genoeg is, is er geen streepje zon aan de hemel te bespeuren. Mallorca, the place to be, en top weer verzekerd. Maar Ine Van Hofstraeten komt eraan en de zon is nergens te bekennen.

Ik besluit niet bij de pakken te blijven zitten. Het mag dan wel slecht weer zijn. Ik mag dan wel mijn draai niet vinden. Maar laat ons maar te voet naar het dichtstbijzijnde dorpje vertrekken, denk ik bij mezelf. Hoe ver kan drie kilometer zijn? Misschien was het toch niet zo´n goed idee om dat op sleffers te doen, vertellen de blaren op mijn voeten achteraf.

Aangekomen in Cala Ratjada begint de zon te schijnen. Eindelijk! Ik leg me op het strand en voel me niet echt thuis tussen de tientallen feestvierders die duidelijk met een andere intentie naar Mallorca zijn gekomen. Ik kan hun feestvreugde niet delen en besluit op zoek te gaan naar juwelen. Ik zoek rust en denk het te gaan vinden in één van de winkeltjes die zich als een kluwen een weg door het dorpje banen.

Na twee uur winkelen en nog geen euro armer bereik ik het pittoreske haventje. De vissersbootjes en het helblauwe water maken dat ik me voor de eerste keer rustig voel. Ik mag dan geen idee hebben hoe ik terug thuis geraak maar iets in me zegt dat het allemaal wel goed komt. Ik bestel een ijsje met aardbei en mokka en laat me met een zucht op de trappen vallen.

De zon verwarmt en legt een warme deken van bezorgdheid om me heen. Het lijkt alsof ze me iets duidelijk wilt maken. En ik besluit om maar gewoon mee te gaan met de stroom. Ik slenter van de ene naar de andere plek, op zoek naar iemand die me kan vertellen hoe ik thuis geraak want drie kilometer terug kunnen mijn gehavende voeten niet meer aan.

Niemand die me begrijpt. Niemand die ook maar een woord Nederlands, Frans, Engels of Duits verstaat. Daar sta je dan als zogezegde talenknobbel in een land waar iedereen alleen maar Spaans lijkt te spreken.

Net als ik de moed lijk te verliezen passeer ik twee guitige vrouwen. Ze zitten ontspannen op een bankje en kijken me vragend aan. Ik doe nog een laatste poging. Op hoop van zegen.

Mijn twee engeltjes vragen of ze me aan het hotel moeten afzetten. Is dit een fata morgana of heb ik het goed gehoord? Ik kan mijn geluk niet op als ik op de achterbank van hun Renault Clio neerplof.

De zon had gelijk… alles komt uiteindelijk wel op zijn pootjes terecht. Als je je dus met de stroom laat meevoeren kom je waar je moet zijn…

Les nummer twee: De les van onzekerheid. Soms weet je niet waar je moet zijn of hoe je ergens moet komen. Dan heeft rennen geen zin. Dan moet je stilstaan, om je heen kijken en aan een ander vragen welke weg je moet gaan. En hopen dat ze je taal spreekt… 🙂

….. WORDT VERVOLGD ….

—————————

Heb jij soms van die momenten dat de onzekerheid je overvalt? Ik hoor het graag in het reactieveld onderaan.

Ken je mensen in je omgeving die baat kunnen hebben bij dit verhaal?
Deel het met al je:

  • Facebook-vrienden
  • Twitter-volgers
  • LinkedIn connecties
  • en bloglezers…

Inspirerende groet, Ine Van Hofstraeten

PS: Hou Passie voor Schrijven zeker in de gaten voor de rest van het verhaal…. 🙂

 

Volg ons op Twitter: @PassieSchrijven volgen

“Vind ons leuk op Facebook” door op deze link te klikken.