Met een ruk schrik ik wakker. De droom nog vers in mijn geheugen gegrift. Het lijkt wel of het gisteren was. Jij en ik, Niels en Julie, voor altijd, soulmates. Ik sluit mijn ogen en wenste dat er werkelijk iets bestond als een teletijdmachine. En dat het leven mij terug de tijd in kon schieten.
Ik sluit mijn ogen en opnieuw ben ik daar, dat laatste weekend, vier jaar geleden.

∞

Het regent maar ik hoop stiekem dat de zon er niet doorkomt. Waarschijnlijk is het wishful thinking, de gedachte van een dromer, dat deze regenbui jouw verliefdheid zou kunnen wegspoelen.
Een druilerig dagje aan zee, half augustus. Het weer en ik zitten weer duidelijk op eenzelfde lijn. Maar dat gebeurt wel meer de laatste tijd. Ik kijk naast me en kom tot het besef dat je er echt wel gelukkig uitziet. Die vrouw heeft werkelijk je hart veroverd. Zoveel is duidelijk. Je lijkt wel een vreemde. Het voelt alsof ik niet echt hier ben en ik merk geïrriteerd op dat ook jij helemaal niet hier bent. Maar het is ook niet meer dan logisch dat jouw gedachten bij haar zijn.
Een steek van verdriet doorklieft men gebroken hart. Ik vraag me af of een hart werkelijk kan breken. En waarom, hoe vaak, met welke reden? Daar is de eeuwige denker weer. Ik lijk aan een afgrond te staan en stel me voor hoe het zou voelen als ik zou springen. Zou ik deze hartverscheurende pijn dan kwijt zijn?

Elke vezel in men lijf smeekt om een verklaring. Hoe kan het zijn dat twee mensen een jaar lang de beste maatjes zijn en dan zo plots zo compleet van mekaar vervreemden.
Je maakt een grapje en ik forceer een glimlach. Jij voelt het ook. Ooit onafscheidelijk en nu, hier en vandaag het liefst zo ver mogelijk van mekaar verwijderd willen zijn. Ik kan niet anders dan jou te laten gaan. We slenteren langzaam verder. Ik kijk naar links en hoop vergeefs dat de onstuimige golven mijn pijn en verdriet zullen wegspoelen.

——–WORDT VERVOLGD —–