Brief aan mijn grote broer…

Posted on by Ine

Nog even en 2014 zit er weer op…
Vorig jaar ben ik met de rubriek ´Brieven aan…´ gestart met als doel mensen te inspireren om te zeggen wat ze zeggen willen. En als je het niet kan zeggen, het vooral gewoon neer te schrijven! Al is het met horten en stoten.Wat je soms niet gezegd krijgt, gaat soms zoveel vlotter met pen en papier.

Enkele weken geleden kreeg ik de brief van Lise. Dit zijn haar woorden. Dit is haar brief.

——————

Dit is een brief aan mijn grote broer…

Hallo grote broer,

Heel lang al wil ik je zeggen wat ik nu ga schrijven. Aan een persoonlijk gesprek ben ik nog niet toe, vandaar deze brief. Schrijven is voor mij makkelijker. Ik kies liever nog even voor de makkelijke weg.

Vroeger toen we klein waren had ik al het gevoel dat we elkaar niet begrepen. We hebben vroeger altijd al een ingewikkelde broer-zus relatie gehad. Ik begrijp niet hoe twee kinderen uit hetzelfde gezin zo anders kunnen zijn.

Ik zal nooit vergeten hoe jij met je drugsgebruik onze ouders en mij tot wanhoop dreef. Iedereen, inclusief jijzelf was de grip op je leven kwijt. Je deed alles wat God verboden had. Het leek of jij je gevoel uit kon schakelen. Het leek of je nooit begreep hoeveel verdriet je veroorzaakte met je leugens. De drugs vernietigde je gezond verstand en je lichaam. Ik heb geprobeerd je te begrijpen. Je zult je redenen hebben gehad om dit pad te bewandelen. Het spijt me dat ik niet met je mee wandelde. Het spijt me dat ik af moest haken. Ik kon het verdriet en de schaamte niet meer aan. Het verdriet van jou niet meer zien is minder erg dan zien dat je steeds verder afgleed. Steeds verder bij mij vandaan. Ik kon het niet meer aanzien hoe jij jezelf vernietigde, hoe je onze familie bestal en bedroog. Er zijn dagen dat ik niets liever zou willen dan je vasthouden en dan zou ik willen dat je me zegt; “Alles komt goed.”

Ik weet van mijn moeder dat jij het leven momenteel weer aardig onder controle hebt. Je nam definitief afscheid van de drank en de drugs. Ik ben blij voor je. Ik ben blij dat je als vijftiger in bent gaan zien dat je jezelf aan het vernietigen was. Maar ik ben nog niet zover broertje. Ik weet niet of ik ooit de moed zal hebben om weer te voelen dat je mijn grote broer bent. Mijn gevoelens kunnen de afstand die gecreëerd is nog niet overbruggen. Dat spijt me enorm.

Je moet weten dat ik heel vaak aan je denk. Ik ben altijd van je blijven houden. Via mijn moeder blijf ik zo nu en dan op de hoogte van jouw leven. Stiekem hou ik je facebookpagina in de gaten. Een bloedband kan nu eenmaal niet ongedaan gemaakt worden, wat ik overigens ook niet zou willen. Ooit was je mijn grote broer en ik weet dat ik altijd je kleine zusje zal blijven. Ik weet zeker dat ik je om hulp kan vragen en dat je er dan voor mij zult zijn. Ik hoop vanuit het diepst van mijn hart dat je in de rest van je leven de rust kunt bewaren die je sinds enkele jaren gevonden hebt.

Als ik ooit mijn rust gevonden heb kom ik misschien naar je toe. Dan pak je me vast en zeg je me dat alles goed komt.

Je kleine zusje.
Lise

—————-

Heb jij een brief die je wilt schrijven? Wij publiceren hem! En geef jouw reactie op de brief van Lise. Ik hoor het graag in het reactieveld onderaan.

Ken je mensen in je omgeving die baat kunnen hebben bij dit verhaal?
Deel het met al je:

Facebook-vrienden
Twitter-volgers
LinkedIn connecties
en bloglezers…

Inspirerende groet, Ine Van Hofstraeten

Volg ons op Twitter: @PassieSchrijven volgen

“Vind ons leuk op Facebook” door op deze link te klikken!

Boemerang

Posted on by Ine

Deze week een nieuwe 5Minute Shortstory met de 3 woorden van Cid!
Jezelf graag zien…

Soms krijg je woorden die niet direct voor de hand liggen…

———————-

“Zie me graag!” scheeuwt ze me in alle staten toe. Ik bekijk haar achterdochtig, met een mengeling van afschuw, pijn en het laatste beetje verdriet.

“Hoe moet ik dat doen? Haar graag zien.” Ik kan me niet herinneren dat iemand me dat ooit gevraagd heeft. Bij mij gebeurt dat automatisch. Ik zie je graag of ik zie je niet graag.

Maar nu ze mij smeekt om liefde weet ik het niet meer. “Jezelf graag zien”, werp ik haar een vragende blik toe, “doe jij dat wel?”

Ze stort neer. Voor me niet meer dan een hoopje ellende. Ik voel me niet geroepen om haar op te rapen. Vandaag niet. Ik heb er de kracht niet voor. Ik schuif een stoel dichterbij en laat me uitgeput en leeg vallen. De leegte trekt aan me maar ik laat het niet toe.

Ze weet niet wat ze van me vraagt. Het laatste stukje energie voel ik als een rivier uit me stromen. In gedachten stromen van helrood en zachtgroen die uitmonden in een fris blauw stroompje.

Als een rivier. De titel van het boek van Paulo Coelho dwarrelt voorbij en beneemt me de adem. Net zoals zij me zo vaak de adem ontnam. Tot ik niet anders kon dan ontsnappen omdat ik voelde dat ik niets meer te verliezen had.

Ze is alles verloren. Als ik naar haar kijk zie ik dat ze de weg kwijt is en niet weet welke richting ze moet opgaan.

Haar woorden komen als een boemerang op me af. Haar graag zien? Hoe moet ik dat doen als er niets meer van ons over is. Als alles een illusie was?

Ze weet niet wat ze van me vraagt. Ik heb er simpelweg de energie niet meer voor. Mijn leven ging door. Zonder haar. Net als de rivier die bleef stromen. Ja, als een rivier…

———————–

Stuur jouw drie woorden en ik schrijf jouw 5 Minute Shortstory! Ik hoor het graag in het reactieveld onderaan.

Ken je mensen in je omgeving die baat kunnen hebben bij dit verhaal?
Deel het met al je:

Facebook-vrienden
Twitter-volgers
LinkedIn connecties
en bloglezers…

Inspirerende groet, Ine Van Hofstraeten

Volg ons op Twitter: @PassieSchrijven volgen

“Vind ons leuk op Facebook” door op deze link te klikken!

De liefde…

Posted on by Ine

Twee weken geleden kon je het laatste deel lezen van het verhaal Mallorca.
Voor wie dat gemist heeft… Je kan alle delen achter mekaar lezen via volgende link:
KLIK HIER.

Wil je liever een echt tastbaar boek in handen houden? Dat kan! Simpelweg Gelukkig Zijn ligt vanaf 22 oktober in de winkel. Het kortverhaal Sam vanaf 15 december! Wordt vervolgd…

——————–

Deze week… Een nieuwe 5Minute Shortstory met de 3 woorden van An Geuens!
Loslaten – Afscheid – Liefde

——————–

Loslaten. Ze kan het niet. Ze heeft het nooit geleerd. Stiekem vraagt ze zich af of het wel iets is dat je kan leren. Afscheid nemen. En of het ooit haar tweede natuur zal worden. Zoals koken, de afwas doen of een goed verhaal kunnen vertellen.

Afscheid nemen. Want dat is wat je doet als je loslaat. Als je loslaat moet je afscheid nemen. Het is niet iets wat je voor je plezier doet. Altijd heeft het te maken met liefde. Liefde voor iets of iemand. Liefde die in je lijf zit. Je hart verwarmt. Een ziel beroert. Verwarmt. Doet ontdooien.

Ze vraagt zich af hoe ze dat voor mekaar moet krijgen. Afscheid nemen van de liefde. Ze loslaten. Ze zachtjes vrij laten zijn. Haar weg laten gaan. Hoe neem je afscheid van iets dat je dichtbij wilt houden? Ze zoekt hopeloos naar een antwoord, een handleiding, een manier, een systeem. Het is zoeken naar een speld in een hooiberg. En als ze beseft dat het zinloos is om een antwoord te vinden op deze hartverscheurende vraag bedekken tranen haar gekwelde gezicht.

Er is geen makkelijke weg. Het valt niet in een hokje te stoppen. Dit kan ze niet overdenken. Want loslaten doe je niet met je verstand. Afscheid nemen doe je met hart en ziel. Als je iets of iemand loslaat lijk je een deel van jezelf te moeten laten gaan. Want waar je van houdt, zit in jou. Het is een deel van jou. En dan vragen ze jou om los te laten, afscheid te nemen, ruimte te geven?

En in ruil krijg je er tranen, pijn en leegte voor in de plaats. En dat lijkt op het eerste gezicht zo´n barslechte deal dat je gewoon wilt vasthouden aan wat je hebt. Dat je het nog even voor je uitschuift. Het nog even niet wilt voelen. Nog even wilt weglopen. De liefde nog even bij je wilt houden.

Alleen voel en hoor je de klok tikken. Het maakt je onrustig maar je wilt het niet horen. Je wilt het niet voelen. Maar het is er wel. Het beloert je als je niets om handen hebt. Het besluipt je als je alleen bent. Als de stilte je insluit slaat je hart een tel over. Je schrikt ´s nachts wakker omdat je in ademnood zit. Als je de nacht instapt valt de donkere leegte als een blok op je.

Loslaten. Ze probeert het wel. Afscheid nemen. Als het moet. Er echt geen andere keuze is. Maar de liefde loslaten? Ze nooit meer voelen? Nooit!

Heb jij 3 woorden voor mij? Dan schrijf ik jouw 5 Minute Shortstory! Ik hoor het graag in het reactieveld onderaan.

Ken je mensen in je omgeving die baat kunnen hebben bij dit verhaal?
Deel het met al je:

Facebook-vrienden
Twitter-volgers
LinkedIn connecties
en bloglezers…

Inspirerende groet, Ine Van Hofstraeten

Volg ons op Twitter: @PassieSchrijven volgen

“Vind ons leuk op Facebook” door op deze link te klikken

All good stories come to an end…

Posted on by Ine

We zijn aan het einde gekomen…

Als je de website van Passie voor Schrijven de laatste weken gevolgd heb, dan kon je mijn ´avonturen´ in Mallorca lezen. Begin juni 2014 vertrok ik een weekje naar Mallorca.

Op reis gaan? Niets speciaals zou je zeggen?! Klopt… maar ik ging alleen. En dat kon best wel eens misgaan. Maar het werd één van mijn allerbeste vakanties.

Je kan alle delen hier lezen:

Dit is het allerlaatste deel. Veel leesplezier!

Ik hoor graag wat je ervan vindt in het reactieveld onderaan.

x Ine

———————-

DONDERDAG

Na mijn laatste uitgebreid ontbijtbuffet met een overdosis aan calorieën, wandel ik op mijn dooie gemak naar de kamer. Wat zullen we vandaag doen? Er staat helemaal niets op de planning. Mijn laptop ligt onaangeroerd op mijn nachtkastje. De laatste zeven dagen heb ik geen letter op papier gezet. Dat is me de laatste drie jaar nog nooit overkomen. Een week zonder te schrijven? Vreemd!

Ik voel de drang om de gedachten van me af te schrijven. Met een doek veeg ik het laagje stof weg dat zich zichtbaar op de laptop heeft genesteld.

Op de laatste dag van je vakantie begin je je meestal af te vragen wat je anders gaat doen als je terug in je normale dag patroon komt. Ik schrijf op waar ik naartoe moet als ik terug in België ben. Mijn nieuwe job begint nu echt. Wat wil ik in de zomer nog allemaal doen? Waar wil ik over schrijven? Wat wil ik doen met mijn websites Passie voor Schrijven en Topverkopertips. En vooral, wie heeft er wat aan?!

Ik begin te schrijven en als ik na een tijdje bij positieven kom merk ik dat er twee uur zijn gepasseerd. Ik wil nog even van de zon genieten vandaag en sla de laptop met een klap dicht. Schrijven kan ik thuis ook nog.

Donderdag dus. Ik moet helemaal niets. Eindelijk heb ik het gevoel dat ik kan rusten. Dag zeven, mijn laatste dag maar ik lijk nu pas echt thuis te komen. Ik voel me super rustig. Niets moet. Alles mag. Kon ik deze gedachte maar wat langer vasthouden…

Ik voel de stress van de voorbije maanden en dagen uit mijn lichaam stromen. Ik merk dat ik me meer en meer in de menigte wil mengen. Meer naar buiten wil komen. Meer ontspannen ben. Meer daar ben en vooral meer daar wil zijn. Ik wil meer reizen. Iets van de wereld zien. Niet meer zo hard werken. Meer genieten. Echt kunnen genieten. Zonder me zorgen te maken of te moeten luisteren naar de stemmen in mijn hoofd die schreeuwen over alle dingen die vandaag, zonder uitstel, MOETEN gebeuren. Wat haat ik dat moeten van mezelf toch soms.

Ik denk aan mijn volgende vakantie. Dit wil ik meer doen, alleen op vakantie trekken. Er alleen op uit. Ik wil een maand naar Toscane. Italiaans leren zodat ik met de plaatselijke bevolking kan communiceren. De geur van lavendel en Italiaanse kruiden dringt mijn neus binnen. Of beeld ik me dat maar in?

De brandende zon en geen vleugje wind maken dat ik mijn spullen bij elkaar raap en naar het strand, honderd meter verderop, trek. Ik leg mijn handdoek op het streelzachte, witte zand. Ik val in slaap en droom van mijn villa in Umbrië, mijn privé-zwembad, de prachtige bloemenvelden, Italiaanse lekkernijen, de lekkerste wijnen en vrijheid… Niets doen. De wereld zien…

VRIJDAG

Om 7u haalt een privé-taxi me op. Tegen alle verwachtingen in is hij stipt op tijd. Maar mijn vliegtuig heeft exact een uur vertraging. Het lijkt of de naweeën van de stress nog in de lucht hangen. Want één landingsbaan is volledig afgesloten door een vliegtuig met brandstof lek. Ook onze vlucht verloopt niet echt rustig. Na twee uur van turbulentie en een verre van gestroomlijnde landing, zetten we voet aan de Belgische grond. Het is 14u als mijn ouders me oppikken. De stralende zon leidt ons naar een terrasje waar we overdreven dure zoete witte wijn drinken. Ik kijk naar het etiket en zou durven zweren dat hij uit Italië komt.

Ik praat honderduit. Een spraakwaterval. Wat wil je ook als je een week amper gesproken hebt. Soms leek het wel op retraite gaan naar Lourdes en geen woord mogen spreken. Als ik tussen twee zinnen even tijd neem om naar adem te happen besef ik dat ik meer tijd moet vrij maken voor wie me dierbaar is. Het veel te veel werken maakt dat ik dat soms vergeet.

Een tweede keer besef ik dat het prachtig weer is. De Spaanse zon is me tot hier gevolgd. Als ik naar de hemel kijk zie ik een vliegtuig een witte krijtlijn trekken, recht boven mijn hoofd. Ik wil terug vertrekken, Zuiderse oorden opzoeken en mijmer weg bij de gedachte aan mijn volgende reizen. Waar zal de volgende reis me naartoe leiden? Welke lessen zal ik deze keer weer tegenkomen… De Toscaanse Zon roept me… Ik schrik wakker als een Italiaanse schone me vraagt of ze even mag passeren… Met een stralende glimlach zet ik mijn stoel opzij zodat ze voorbij kan… Toscane! Ongetwijfeld wordt het Toscane…

Les nummer acht: Je hebt maar één leven… Hoe wil jij het vorm geven? Jij kiest!

THE END…

—————————-

Kan jij me helpen met mijn volgende reis? Welke plekken in Toscane moet ik zeker gezien hebben? Ik hoor het graag in het reactieveld onderaan.

Ken je mensen in je omgeving die baat kunnen hebben bij dit verhaal?
Deel het met al je:

Facebook-vrienden
Twitter-volgers
LinkedIn connecties
en bloglezers…

Inspirerende groet, Ine Van Hofstraeten

Volg ons op Twitter: @PassieSchrijven volgen

“Vind ons leuk op Facebook” door op deze link te klikken.

En als we nu eens allemaal met elkaar verbonden zijn…

Posted on by Ine

Als je de website van Passie voor Schrijven de laatste weken gevolgd heb, dan kon je mijn ´avonturen´ in Mallorca lezen. Mocht je nu pas beginnen lezen, een korte inleiding…

Na een turbulent 2013-2014 vertrok ik begin juni een weekje naar Mallorca. Ik vond altijd wel een reden waarom het even niet uit kwam maar als de emmer overloopt… Dan is het vijf óver twaalf.

Op reis gaan? Niets speciaals zou je zeggen?! Klopt… maar ik ging alleen. En dat kon best wel eens misgaan. Maar het werd één van mijn allerbeste vakanties. Wat heb ik op dat weekje veel over mezelf (en mijn omgeving) geleerd….

Mocht je de eerste delen gemist hebben dan kan je die nu lezen.

Dit is het zevende deel. Veel leesplezier!

Ik hoor graag wat je ervan vindt in het reactieveld onderaan.

x Ine

————————

WOENSDAG

Ik bekijk mijn sightseeing ticket van Palma. Met dit beduimelend briefje kan ik een hele dag op de hop on/hop off bus. Maar eigenlijk heb ik niet veel zin om rond te wandelen in Palma.

Omdat een stem in mijn hoofd me toch aanspoort om te gaan begin ik aan de 75 minuten durende trip naar het centrum van Palma. Ik parkeer in een ondergrondse garage op nog geen honderd meter van de opstapplaats. Omdat de eerste bus pas om 10u vertrekt heb ik nog wat tijd over.

Ik sta recht voor de Kathedraal La Seu die, zo geeft het bordje aan, uit de 13^de eeuw dateert. Ik moet toegeven dat het echt wel een van de mooiste kathedralen is die ik al ooit heb gezien. Maar het is vooral het marktje ernaast dat mijn aandacht trekt. Een groepje kunstenaars toont er hun creatieve kunstwerkjes. De meest unieke ringen, armbanden en schilderijen op amper honderd vierkante meter maar ik ben verkocht.

Ik hou van kunstenaars. Ik hou van hun openheid. De schittering in hun levendige ogen als je hen een compliment geeft. Ja, ik hou van hun creativiteit. Hun energie.

Opgeladen stap ik dertig minuten later in de sight seeing bus. Maar ik stap niet uit. Ik laat me gewoon rond rijden. De Engelse stem die door de luidsprekers schalt hoor ik amper. Ik verroer me niet. Ik word ingepalmd door wat er om me heen gebeurt. Als ik de haven bereik verwacht ik, net zoals enkele dagen geleden, een of andere filmster te zien. Maar ook vandaag, vang ik bot.

Na anderhalf uur is de rondrit voorbij en vertrek ik naar het strand. In tegenstelling tot de voorbije dagen is dit een van de lelijkste stranden die ik ooit gezien heb. Hoe adembenemend mooi de jachthaven is, zo aartslelijk is het strand. Al zitten de auto´s die een storende indruk op me achterlaten daar zeker voor iets tussen. Maar ook de vuiligheid, het vaalgrijze zand en de aangespoelde troep maken dat ik me niet echt op mijn gemak voel.

Ik trek het niet langer dan nodig is en vertrek op tijd terug naar het hotel. Ik heb het wel gehad voor vandaag. Na een half uur in de file te hebben gestaan, zet ik me op het terras van het hotel met een verrukkelijke Sangria en een boek.

Ik lees over verschillende universums. Dat er, volgens de schrijver, meer is dan wat we kunnen zien en ik kan me wel vinden in haar denkwereld. Ik grinnik bij de gedachte aan mijn beste vriendin. Als ze nu naast me zou zitten zouden we vertrokken zijn. Het idee over verschillende universums? Dat is voer voor weer makkelijk enkele uren discussie. Maar ik ben alleen dus ik voer het gesprek in mijn hoofd.

“Leven we wel als we geen live contact met elkaar hebben? Hoe zeker kan je zijn dat de ander ook echt leeft, als je hem of haar niet hoort of ziet. Als ik je niet kan zien, hoe weet ik dan dat je er echt bent? Dat je echt bestaat? Dat weet ik toch pas met zekerheid als ik je mail, jou hoor, jouw berichten lees? Niet? Dus ik leef op dit moment in mijn universum in Mallorca met de mensen om me heen en zij leeft in haar universum in België. En jij in dat van jou. Mmm, de gedachte aan verschillende universums intrigeert me. Ik kan je niet zien maar toch leef je. Ze zou ongetwijfeld voet bij stuk houden en zeggen dat het zo is. En ik kan het wel volgen en het zal ook wel zo zijn. Maar toch…”

Ik kan niet anders dan de bal terug kaatsen.

“Dus we hebben geen contact met elkaar maar toch leven we?”

“Ja”, zou ze zeggen. “Tuurlijk!”

“Dus als we een jaar niets van elkaar zouden horen, leven we? En jij bent daar honderd procent zeker van?”

“Ja”, zou ze zeggen, “omdat ik weet dat je leeft.”

“Mmm, hoe weet je dat zo zeker? Want je kan me niet zien.”

“Omdat je het voelt en omdat ik weet dat het zo is. En gewoon, omdat je leeft.”

Ik kaats de bal terug…

“En als ik nu voel dat wie jij verloren bent ook nog leeft? In een ander universum. Omdat ik het zeker weet…”

“Maar ik kan haar niet zien!” schreeuwt ze me toe.

“Ja, zeg ik, dat bedoel ik. Het is niet omdat je haar niet kan zien, dat ze niet meer leeft. Dat heb je net zelf gezegd. Dat is het verhaal van de verschillende universums van daarnet!”

Stilte. Doodse stilte…

De discussie gaat nog even verder in mijn hoofd maar ik heb nood aan live contact. De les van verschillende universums en de vraag of we ook echt leven als we elkaar niet horen of zien moet ik onthouden. En als ik terug ben in België moet ik het er met haar over hebben. Ik kijk al uit naar de echte discussie.

Net op dat moment trilt mijn gsm. Een bericht. Ik begin te lachen. Ze leeft dus nog. Zoveel kilometers maar verschillende universums raken dus wel degelijk. Er is een connectie tussen wie je dierbaar is en ik ben wel zeker dat de dood daar niets aan kan veranderen…

Dit is een dag dat ik wel wat gezelschap mis. Ik heb zin in een babbel. Maar dat is het voordeel. Als je iets wilt, moet je het gewoon doen. Ik ga aan de bar zitten en begin stom te doen met één van de obers achter de bar.

Toch vreemd eigenlijk hoe je in enkele dagen zo kan veranderen. Van; laat me allemaal even met rust – ik heb ruimte nodig en geen behoefte aan gezelschap naar – seg, is er iemand om mee te lachen en gewoon gek te doen? De les van hoe je blik verheldert… En hoe je de werkelijkheid ziet. Vandaag is absoluut anders dan gisteren. Morgen zal anders zijn dan vandaag!

Het is een dag van lessen. Een dag van inzichten en vragen. Een dag van verandering. Je voelt het borrelen in alles wat je doet… Ik zie ze in de twinkel lichtjes van de humoristische barman. Ik voel ze in de goudgele stralende zon en ik zag ze in de zweetdruppeltjes op het voorhoofd van de oude man naast me op de bus in Palma. Je voelt die nieuwe richting stilletjes aanbreken… Nog even…

Les nummer zeven: En als we nu eens allemaal met elkaar verbonden zijn… Verschillende universums… Wat jou raakt, raakt mij…

WORDT VERVOLGD…

—————————-

Wat is volgens jou de meest betoverende plek waar je zeker geweest moet zijn? Ik hoor het graag in het reactieveld onderaan.

Ken je mensen in je omgeving die baat kunnen hebben bij dit verhaal?
Deel het met al je:

Facebook-vrienden
Twitter-volgers
LinkedIn connecties
en bloglezers…

Inspirerende groet, Ine Van Hofstraeten

PS: Hou Passie voor Schrijven zeker in de gaten voor de rest van het verhaal…. 🙂

Volg ons op Twitter: @PassieSchrijven volgen

“Vind ons leuk op Facebook” door op deze link te

Er zitten kwallen in het paradijs…

Posted on by Ine

Als je de website van Passie voor Schrijven de laatste weken gevolgd heb, dan kon je mijn ´avonturen´ in Mallorca lezen. Mocht je nu pas beginnen lezen, een korte inleiding…

Na een turbulent 2013-2014 vertrok ik begin juni een weekje naar Mallorca. Ik vond altijd wel een reden waarom het even niet uit kwam maar als de emmer overloopt… Dan is het vijf óver twaalf.

Mocht je de eerste delen gemist hebben dan kan je die nu lezen.

Dit is het zesde deel. Veel leesplezier!

Ik hoor graag wat je ervan vindt in het reactieveld onderaan.

x Ine

——————————–

DINSDAG

Hebben we onze les geleerd? En gaan we het vandaag wat impulsiever aanpakken? Ik trek de deur van mijn beste vriend aka Seat Ibiza met een klap dicht en bekijk het lijstje van de tweede dag.

De markten in Arta en Alcudia met als doel…. Unicums vinden. Typische Mallorcaanse hebbedingen om mee uit te pakken als ik terug in La Belgique ben. Daarna de haven van Alcudia om vervolgens op weg te gaan, dwars door de bergen, naar het uiterste punt van het eiland, Cap de Fermentor. De Sa Calobra kloof in het Noorden staat onderaan het lijstje en de lederstad Inca wil ik ook graag zien. Willen, willen, willen… Ja, je kan veel willen!

De moed zakt me in de schoenen en ik scheur het papier met een ruk kapot. Het zal niet waar zijn vandaag, Ine… We gaan op weg en zien wel waar we uitkomen. Geen lijstjes vandaag. Op ´t gevoel vandaag.

Zo gezegd, zo gedaan. Als ik in Arta aankom – Ja, die markt wil ik echt wel doen! – vind ik binnen de twee minuten een parkeerplaats. De eerste tien minuten kijk ik een beetje angstig om me heen want het zal mij maar weer gebeuren. Verkeerd geparkeerd staan en weggesleept worden door de Spaanse politie. Maar ik laat de gedachte gaan als ik een eerste juwelen kraampje passeer. In Arta vind ik het ene na het andere juweel en als ik mijn laatste euro uitgeef, besef ik dat het tijd is om te gaan.

Bovendien hoef ik de markt van Alcudia nu niet meer te bezoeken. Zonder geld kom je ook niet ver, toch? En ik besluit om gelijk door te trekken naar de haven van Alcudia. Als ik mijn auto een tweede keer parkeer kuier ik wat rond in de haven. Na vijftien minuten lijk ik alles gezien te hebben. Tot een stemmetje me toefluistert dat er meer moet zijn. Hop, op zoek naar het strand dan. Wie zoekt, die vindt! Na honderd meter in de andere richting te hebben gelopen, tal van prachtige jachten te zijn gepasseerd en me afvragend wie er zoveel geld heeft, bereik ik het paradijs. Poederzacht wit zand stroomt langs mijn voeten en ik besluit om een dutje te doen en te zwemmen in het heldere, appelblauw zeegroene water. Als ik uitgerust wakker word, valt mijn oog op mijn buurman die een artikel leest over… jawel, Cap de Fermentor. Als dat geen teken is, weet ik het ook niet meer.

Ik raap mijn spullen bij elkaar en op een drafje loop ik naar de auto. Die zestien kilometer door de bergen zie ik wel zitten. Maar wat ik niet zo leuk vind is de rij van veel te trage zondagsrijders voor me. Het zijn toeristen die tegen dertig kilometer per uur de berg opklimmen om dan met zijn allen foto´s te gaan trekken, op het allerlaatste moment alles dicht te gooien en doodleuk uit te stappen om van dichtbij een selfie te maken. En daar heb ik dus geen zin in. Ik wil liever niet stoppen waar iedereen stopt.

Ik manoeuvreer mijn autootje vinnig rond de zoveelste wandelaar en in een snelvaart bereik ik de top. Het is er bijna leeg. In de eenzame bar bestel ik een cola en een muffin en ik zet me op het uiteinde van de klif. Een duizelingwekkende diepte staart me aan. Ik schat dat de zee gemakkelijk een kilometer van me verwijderd is…

Het helderblauwe water doet me wegdromen. Als een speedboot een witte lijn in het water trekt vraag ik me af wat ik nog meer zou wensen. Uit mijn gsm puilt een visitekaartje van Sales & Dreams. Mijn nieuwe avontuur. Eindelijk mijn eigen zaak. En zonder nadenken weet ik wat ik zou wensen… Ik neem het kaartje en gooi het impulsief overboord. Maar in plaats van het water op te zoeken blijft het na amper twee meter op een uithangende rots liggen. Omdat ik het lot een handje wil helpen ga ik op zoek naar een stok. Maar als ik die er naartoe werp vindt ze er niet beter op dan er doodleuk naast te gaan liggen. Ik geef het op en besluit dat de wind binnenkort zijn werk wel zal doen. Iets forceren is nooit goed dus ik vaar maar gewoon mee met de stroom…

En zo gaat het opnieuw zestien kilometer. De honderden bochten komen me bekend voor, adembenemende uitzichten en de aller mooiste vergezichten. En dan ineens uit het niets een stem die me vraagt om aan de kant te gaan staan. Als ik uitstap, zie ik een klein en afgelegen paradijs. Een zeilboot, een catamaran en een speedboot dobberen in een mix van helderblauw en zeegroen golvend water. Onder me grijnst de afgrond me uitdagend toe. Maar ik laat me niet tegenhouden. Ik besluit de uitdaging aan te gaan. Als je iets mooi vindt, moet je er naartoe gaan. Afwachten is voor watjes…

Na vijfentwintig minuten bereik ik het kiezelstrand. Ik ben avonturier nummer zestien. Dit is het paradijs. Hier zou ik voor altijd willen blijven. Zwemmen in het lauwe water,… Maar net als ik in het water wil springen, schreeuwt iemand me in paniek toe.

“Oppassen, kwallen! En ze zijn giftig!”

Ik kijk hem verontwaardigd aan.

“Of hij een grapje maakt?”

Maar al gauw zie ik dat hij gelijk heeft. Bordeauxrode kwallen zwemmen door elkaar heen. Ze lijken al het plezier van de wereld te hebben.

Mmm, niets is dus wat het lijkt. Van ver lijkt het een paradijs. En zelfs van dichtbij kan het een paradijs lijken maar als je echt heel goed kijkt kom je tot de conclusie dat het bij kijken zal blijven. En als je wilt zwemmen, dan is dat op eigen risico. Ik besluit er aan toe te geven en leg me op een steenharde rots.

“In het paradijs zijn ze het parelwitte zandstrand duidelijk vergeten”, denk ik bij mezelf.

Ik blijf liggen tot mijn rug me smeekt om naar huis te gaan. Met volle moed begin ik aan de beklimming van de Mount Paradise. We zijn impulsief geweest vandaag, hebben levenslessen geleerd maar nu is het tijd voor een tussenstop in het eerstvolgende dorpje.

Een bordje Port de Pollenca trekt mijn aandacht. Na tien minuten lacht een Strawberry Mojito me toe. Zonder het goed en wel te beseffen zit ik ineens in een bar met strand en privé- terras. Mijn tafeltje staat op tien centimeter van het water. Waterdruppels bereiken de tafelpoten en bereiken af en toe mijn grote teen. Ik sluit mijn ogen en besef dat je het paradijs soms niet moet zoeken. Maar dat het jou ineens vindt. Plots staat het voor je neus. Zonder te waarschuwen, open je je ogen en val je stijl achterover van wat je daar te zien krijgt…

Les nummer zes: Niets is wat het lijkt. Je kan dromen van een paradijs maar soms is het beter om te blijven dromen. Als je het paradijs bereikt kan je tot de conclusie komen dat je beter was blijven dromen…

… WORDT VERVOLGD…

—————————

Naar waar ben jij deze zomer op vakantie geweest? Ik hoor het graag in het reactieveld onderaan.

Ken je mensen in je omgeving die baat kunnen hebben bij dit verhaal?
Deel het met al je:

Facebook-vrienden
Twitter-volgers
LinkedIn connecties
en bloglezers…

Inspirerende groet, Ine Van Hofstraeten

PS: Hou Passie voor Schrijven zeker in de gaten voor de rest van het verhaal…. 🙂

Volg ons op Twitter: @PassieSchrijven volgen

“Vind ons leuk op Facebook” door op deze link te

De pot op met al die TO DO lijstjes…

Posted on by Ine

Als je de website van Passie voor Schrijven de laatste weken gevolgd heb, dan kon je mijn ´avonturen´ in Mallorca lezen. Mocht je nu pas beginnen lezen, een korte inleiding…

Na een turbulent 2013-2014 vertrok ik begin juni een weekje naar Mallorca. Ik vond altijd wel een reden waarom het even niet uit kwam maar als de emmer overloopt… Dan is het vijf óver twaalf.

Mocht je de eerste delen gemist hebben dan kan je die nu lezen.

Dit is het vijfde deel. Veel leesplezier!

Ik hoor graag wat je ervan vindt in het reactieveld onderaan.

x Ine

——————————–

DAG 4 – MAANDAG

Mijn vakantie is al bijna halfweg dus als ik nog iets van Mallorca wil zien moet het toch gaan gebeuren. Ik slenter al drie volle dagen in en rond het hotel maar nu ben ik klaar om het eiland te gaan verkennen.

En mijn dag staat volgepland. Ik ´moet´ tien dorpjes zien. Van impulsiviteit is absoluut geen sprake!

Vandaag staat de auto gelukkig wel klaar. Na wat heen en weer geloop tussen twee hotels om de juiste auto verkoper te vinden – weer een cadeautje van mijn voortreffelijke reisorganisatie – zit ik eindelijk vastgeklikt in mijn stoere Seat Ibiza.

Ik werp nog een laatste blik op de kaart en bekijk de uitgestippelde route aandachtig. Hoe ik dat klaar ga spelen weet ik niet. Een stem vraagt me zacht of ik niet aan het overdrijven ben. Maar mijn wil is sterker dan mijn verstand en vertelt me dat het lijstje afgewerkt moet worden. Ha, die lijstjes toch altijd…

Vanaf Cala Ratjada rijden we een dik uur naar de hoofdstad Palma. Ik wil de populaire badplaatsen Port Illetes, Cala Major en Palma Nova zeker een bezoekje brengen. Daarna springen we nog even Santa Ponca binnen. In de haven van Port D´antratx vermoed ik even te gaan zwemmen en dan gaat het via de westkust door de dorpjes Estellencs, Valldemossa, Deía, Port de Soller en als kers op de taart, de absolute ´place to be´ Fornalutx! Ik heb me laten vertellen dat het een van de mooiste vakantiebestemmingen van Spanje is.

Goed gek? Ja, dat weet ik nu! Maar die bewuste maandag moest en zou het gaan gebeuren.

De zon brandt op mijn zwarte Seat en hoewel ik vol goede moed en boordevol energie vertrek, merk ik na amper vijf kilometer dat ik geen airco heb. De raampjes gaan al snel naar beneden en als een rasechte Spanjaard doorkruis ik het eiland.

De populaire badplaatsen Port Illetes, Cala Major en Palma Nova ben ik na amper vijf minuten beu gezien maar hoogstwaarschijnlijk ligt het aan mij. Waarschijnlijk ben ik net op de verkeerde plaats gestopt. Maar mijn druk schema laat me niet toe om op verkenningstocht te gaan. Ine!!!!!

Als ik aankom in Port D´antratx staat mijn hart even stil. De rust overvalt me en het adembenemende uitzicht op de haven projecteert me terug in de tijd. Als een rubberbootje voorbij vaart met aan boord een enkele ziel wenste ik dat mijn speedboot nooit gezonken was. De wind door je haren. Enkel jij en het water. Wat moet je nog meer hebben? Ik blijf nog even voor me uit staren als de denker opeens beslist dat het tijd is om te gaan.

We gaan op weg langs de westkust met zijn honderden bochten, tientallen Vespa´s en schaars geklede motorrijders. Als ik het piepkleine dorpje Estellencs doorkruis roept een stem dat ik echt moet stoppen maar het is al 14u en ik ben nog niet halfweg. Dus Estellencs lijkt onwaarschijnlijk mooi maar ik heb er geen centimeter van gezien.

In Valldemossa stop ik voor een ijsje en kuier wat rond in de straatjes. Als ik het Kartuizerklooster en zijn bloementuin passeer meen ik Chopin te horen spelen. Zou het kunnen dat zijn ziel hier nog ronddwaalt? Of beeld ik me dat maar in?

Het mooie Port de Soller met zijn oude tramsporen beneemt me de adem…. Het is nu pas dat ik merk dat ik altijd bezig ben met wat ik vijf minuten later ga doen. Of binnen een uur, of straks. Maar echt genieten van het nu is er niet bij.

Ik verplicht me op een steiger te gaan zitten en heel even niets te doen Alleen maar te kijken. Naar de tram die fluitend voorbij tuft. Het parelwitte strand. Een verliefd koppel dat met veel plezier hun coupe vers fruit leeg lepelt. Een poepsjieke, oudere dame die haar fifi uitlaat. Volgens mij de eerste keer dat ik een hond tegen kom sinds mijn aankomst vrijdagmorgen. Het leven is mooi, alleen ben ik te veel bezig met de volgende stap om er ten volle van te kunnen genieten.

Op weg naar Fornalutx besef ik dat ik doodop ben. Ik zit al bijna zes uur non stop in de auto en wat het hoogtepunt van de dag moet worden is absoluut dé druppel. Ik strompel het mooiste dorpje van Spanje door maar mijn lichaam zegt dat het genoeg is. De 400 meter trappen, om de haven van Soller te aanschouwen, kan ik niet meer afleggen. Na amper vijftien minuten kan ik niet anders dan mijn energieke Seat vragen me veilig thuis te brengen en dat doet ze dan ook.

Ik neem mezelf voor het morgen helemaal anders te gaan doen… We shall See!

Les nummer vijf: Ine, stop met zoveel te plannen en jezelf te verplichten ALLES te moeten doen. Geniet ervan en volg je gevoel. Te veel moeten doen, leidt uiteindelijk tot… niets.

….. WORDT VERVOLGD ….

—————————

Wat is jouw beste vakantie ooit? Ik hoor het graag in het reactieveld onderaan.

Ken je mensen in je omgeving die baat kunnen hebben bij dit verhaal?
Deel het met al je:

Facebook-vrienden
Twitter-volgers
LinkedIn connecties
en bloglezers…

Inspirerende groet, Ine Van Hofstraeten

PS: Hou Passie voor Schrijven zeker in de gaten voor de rest van het verhaal…. 🙂

Volg ons op Twitter: @PassieSchrijven volgen

“Vind ons leuk op Facebook” door op deze link te klikken.

Als de bom ontploft…

Posted on by Ine

Na een veel te turbulent jaar vertrok ik begin juni een weekje naar Mallorca. Niets speciaals zou je zeggen?! Klopt… maar ik ging alleen. En dat kon best wel eens misgaan. Maar het werd één van mijn allerbeste vakanties. Wat heb ik op dat weekje veel over mezelf (en mijn omgeving) geleerd….

Mocht je de eerste delen gemist hebben dan kan je die nu lezen.

Lees hier DEEL 1

Lees hier DEEL 2

Lees hier DEEL 3

Dit is het vierde deel. Veel leesplezier!

Ik hoor graag wat je ervan vindt in het reactieveld onderaan.

x Ine

——————————–

DAG 4 – ZONDAG

Mijn wekker begint oorverdovend te loeien. Het is 7u en eigenlijk veel te vroeg om op te staan. Zeker als je op vakantie bent maar ik heb het er voor over. De bevallige Jetair hostess van gisteren heeft me beloofd dat ik om stipt 8u aan mijn driedaagse ontdekkingstrip kan beginnen.

Na een vluchtig en veel te gestresseerd ontbijt sta ik vijf minuten te vroeg aan de receptie van het hotel. Om 8.15u is er nog altijd geen auto te bespeuren. Maar het is vakantie en ik laat de pret niet bederven. We zitten in Spanje en daar gaat alles wat trager.

Maar als er om 8.30u nog altijd geen teken van leven is begin ik toch wat zenuwachtig te worden. Ik bel de noodlijn van de reisorganisatie waar je alleen in noodgevallen contact mee mag opnemen, zo staat er in vetgedrukte letters geschreven. Maar ik ben een noodgeval. Toch?

De probleemoplosser aan de andere kant van de lijn luistert in alle rust naar mijn verhaal. Ze belooft me binnen vijf minuten terug te bellen met een duidelijk antwoord. Ik voel de bui al hangen. Als ik na een half uur nog altijd geen feedback heb gekregen bel ik haar buiten zinnen op. Het hek is van de dam. Terwijl ik woedend en gefrustreerd mijn beklag doe vertelt ze me doodleuk dat er geen auto gereserveerd werd. En dat ze er nu toch niets meer aan kan doen. Maar dat ze er morgen wel eentje kan boeken als ik wil. Dus vraagt ze: “ Mevrouw, wat zal het zijn?”

Ik kan mijn oren niet geloven en weet met mezelf geen blijf. Ik scheld haar de huid vol. Hoe ze daar zo rustig onder kan blijven. “Als ik te klagen heb moet ik om 15.30u maar naar de hostess gaan”, vertelt ze me poeslief. Heel mijn planning loopt in de soep. Mijn citytrip Palma valt in duigen. Wat gisteren nog zo goed geregeld was, is nu niets meer waard. Ik heb niets maar dan ook niets onder controle.

Ik gooi de hoorn neer en laat me gefrustreerd op de bank voor het hotel vallen. Ik ben bluspoeder maar heb niemand om me op af te reageren. Dat heb je, als je alleen op vakantie bent… Na een half uur besef ik dat dit geen zin heeft. Als je alleen bent kan je niemand de schuld geven. Het is me, myself and I. Je kan alleen jezelf de schuld geven. Kwaad blijven lost niets op. Het bizarre is dat de spanning na een half uur gewoon uit mijn lichaam verdwijnt. Ik heb het gevoeld en tot in elke vezel ervaren en nu is het klaar.

Ik blijf nog even op de bank zitten en merk dat ik dit eerder heb meegemaakt. Alleen zat er altijd iemand naast me, mama of papa, mijn vriendin of een ander gewillig slachtoffer. Als er in het verleden iets gebeurde, kreeg die ander altijd de wind van voren. Het was de persoon die vlak naast me stond. En het was niet eens haar schuld… Wat een moeite moet dat gekost hebben om bij me te blijven. Onuitstaanbaar was ik dan…

Als de storm is gaan liggen huur ik een fiets en vertrek opnieuw naar Cala Ratjada. Het doet me goed. Als ik de berg af scheur voel ik dat het laatste beetje spanning en frustratie wegvliegt. Na twintig minuten lig ik op het strand van de zon te genieten. Als ik me omdraai kijk ik in de meest helderblauwe ogen die ik ooit heb gezien. Voor me ligt een bloedmooie vrouw. Ze maakt oogcontact en schenkt me een verleidelijke glimlach. De man naast haar ziet het gebeuren en als een leeuw die bang is om zijn prooi te verliezen stort hij zich met zijn praatjes op haar. Voor vandaag laat ik het gaan. Ik open mijn boek – Levenslessen – Over het leven voor de dood van David Kessler en Elisabeth Kübler Ross en open het boek op pagina 141. Mijn mond valt open van verbazing als de woorden wazig naar me toe komen: “Hoofdstuk 9: De les van boosheid”. Dit kan geen toeval zijn.

Ik lees over het verband tussen boos zijn en bang zijn. Ik merk dat ik vaak boos ben en dat het me kracht geeft. Dat het me sterk doet voelen. Maar dat er onder de boosheid, de angst sluimert. De onzekerheid ook. De boosheid lijkt me te beschermen zodat ik mijn angst en onzekerheid niet hoef te voelen. Als ik met een staalhard gezicht door een menigte loop voel ik me beschermd. Want eigenlijk ben ik gewoon bang voor wat een ander van me denkt. Ik besef dat de boosheid de angst niet verdrijft. Het enige dat ze doet is verstoppertje spelen. Maar ik schiet er niets mee op. In tegendeel zelfs, ik maak het leven verdomd lastig.

Om 15.30u sta ik, al een pak rustiger, aan de receptie van het hotel. Ik voel dat de hostess gewaarschuwd is. Bedeesd luistert ze naar mijn verhaal. Het ticket Palma wordt op een nieuwe dag geboekt en de auto wordt deze keer wel gereserveerd. Spijtig genoeg probeert ze me op het einde van het gesprek nog enkele trips aan te smeren. Ik hou me rustig maar een venijnig stemmetje borrelt vanuit mijn binnenste naar boven en schreeuwt eerst zacht maar dan oorverdovend en schel: “Niet goed, juffrouw! NIET GOED!!!!!”

Les nummer vier: Boosheid heeft meestal te maken met angst. Ik ben boos omdat je iets verkeerds zei! Eigenlijk zeg je: Ik ben bang dat je niet meer van me houdt…

….. WORDT VERVOLGD ….

—————————

Waar ben jij bang voor? Ik hoor het graag in het reactieveld onderaan.

Ken je mensen in je omgeving die baat kunnen hebben bij dit verhaal?
Deel het met al je:

Facebook-vrienden
Twitter-volgers
LinkedIn connecties
en bloglezers…

Inspirerende groet, Ine Van Hofstraeten

PS: Hou Passie voor Schrijven zeker in de gaten voor de rest van het verhaal…. 🙂

Volg ons op Twitter: @PassieSchrijven volgen

“Vind ons leuk op Facebook” door op deze link te klikken.

Zoek jij mee naar een titel en een subtitel voor mijn volgend boek?

Posted on by Ine

Zoek jij mee naar een titel en een subtitel?

Er moeten nog enkele knopen worden doorgehakt en ik heb jouw hulp nodig. Voor mijn volgend kortverhaal/ebook dat 1 oktober klaar moet zijn moet ik nog een keuze maken voor:

1) TITEL

2) SUBTITEL

Dus ik heb jouw hulp nodig. Wat denk jij?

——————–

Dit is waar het boek over gaat…

Het is juni als Sam´s leven plots op zijn kop staat. Als haar grote liefde terug opduikt kan ze niet anders dan een punt zetten achter haar relatie. Maar sommige denken zijn niet voorbestemd. Perfectionist en workaholic, stort Sam zich vol overgave in haar job, sport en het opbouwen van haar eigen bedrijf. Als zes maanden later ook haar professionele carrière op de helling komt te staan wordt de grond onder haar voeten weggemaaid. Ze besluit door te gaan, een nieuwe job te zoeken, maar vooral niet na te denken en de pijn en het verdriet te negeren.

Maar elke emmer loopt vroeg of laat over…

Na aan veel te turbulent jaar vertrekt Sam begin juni een weekje naar Mallorca.Niets speciaals? Klopt… maar ze gaat alleen. En dat kon best wel eens misgaan.

´Titel van het boek´ vertelt haar verhaal, hoe ze de nachtmerrie beleeft, de muren oploopt, grandioos tegen zichzelf en de wereld vecht en geconfronteerd wordt met het verdriet en de woede die haar al jaren achtervolgen. Als de dagen verstrijken merk je dat de wereld maar vooral ook zij zelf verandert…

—————-

Hierbij de mogelijkheden maar als je een ander idee hebt laat het dan zeker weten!

TITEL:

SAM
S.A.M.
Mallorca!
De Spaanse dromer
Onder de Spaanse zon
Ondersteboven
Vogelvlucht
De vlucht
In vogelvlucht
Schemering
In de schaduw
Schaduwen
Schaduwkant
In de avondzon
Avondzon
Avondschemering
De twijfelaar
Avondrood
Morgenrood
Dauwdruppels
Onder de notenboom
De notelaar
De appelboom
Verre wind
Windenkind
De ochtendzon
De betekenis
Duizend woorden
Mijmering
Bloemen in de wind
Vakantievlucht
De zwever
De dromer
Magische perfectie
Het wonder
De schrijver
Ver weg
Zonder liefde
Zonder woorden
De passionele denker
Magische dromen
De verhalenverteller
Als harten spreken
Verloren dromen
Vlinders
Levenslessen
De ontsnapping
Paradijseiland
Het paradijs
De verbinding
Als sluizen breken
Villa Mallorca
Gebroken dromen
Vervlogen droom
Gebroken hart
Hartenwens
Droombestemming
De droom
Vergeten pijn
Verloren moeite
Verloren
Turbulentie

Jouw titel…

SUBTITEL:

Soms moet je weglopen om jezelf terug te vinden
Acht levenslessen die je leven voorgoed veranderen
Soms moet je verliezen om te winnen
Een betoverend verhaal over hoop en verdriet
Soms vind je je bestemming op het meest onwaarschijnlijke pad
Jouw subtitel…

Geef jouw keuzes door in het reactieveld onderaan.

Volg ons op Twitter: @PassieSchrijven volgen

“Vind ons leuk op Facebook” door op deze link te klikken.

Als controle nu eens een illusie is…

Posted on by Ine

Mocht je de eerste delen gemist hebben dan kan je die nu lezen.

Lees hier DEEL 1

Lees hier DEEL 2

Dit is het derde deel. Veel leesplezier!

Ik hoor graag wat je ervan vindt in het reactieveld onderaan.

x Ine

——————————–

DAG 3 – ZATERDAG 8.30u

Ik zit aan het ontbijt, uitgeslapen en zo fris als een hoentje. Tien uur slaap werpt zijn vruchten af. De rijkelijke buffetten nodigen me uit om me helemaal te laten gaan. Mijn dieet kan de pot op. Ik wil er niet aan denken dat ik straks misschien lig te creperen van de verkeerde dingen die ik in mijn lijf heb gestopt. Maar misschien valt het hier in Mallorca nogal mee. Misschien heb ik daar alleen maar last van in België.

Om 10.30u haast ik me naar de infosessie van de touroperator. De blonde jetair hostess ontvangt me met open armen. Ze mag er best wel zijn. Hiervoor wil ik elke dag wel tekenen. En als kers op de taart krijg ik nog een privé uitleg ook. Ondanks haar mooie praatjes laat ik me niet overhalen heel de reeks uitstappen te boeken. Ze stelt me toch wel een beetje teleur. Geen enkele keer vraagt ze me wat ik graag doe. Ze begint gelijk met het verkopen van haar reisbrochure. Het zal wel beroepsmisvorming zijn maar op dat moment geef ik haar maar wat graag een exemplaar van mijn boek Topverkoper in 20 weken. Ik besluit om uit mijn rol van trainer/verkoper te stappen en boek een auto voor drie dagen en een citytoer Palma De Mallorca.

11.30u net gepasseerd en ik lijk alles onder controle te hebben. Mijn komende vier dagen zijn ingepland. Wat kan er nu nog misgaan? Van impulsiviteit is er geen sprake meer. Als een rasechte time manager is de agenda voor de komende week vastgelegd…

Ik besluit om met een boek aan het zwembad te gaan liggen en te genieten van de jengelende kinderen die om de haverklap om de aandacht van hun ouders schreeuwen.

Eigenlijk mag ik niet in de zon. Al jaar en dag heb ik last van acné en tegen beter weten in ben ik in januari gestart met een kuur Roacutan. Ik weet dat het troep is maar wat doe je als je al alles geprobeerd hebt. De bijsluiter wil je liever niet lezen want dan word je vanzelf niet goed. Het is het enige middel dat blijvend resultaat geeft. Alleen moet je uitkijken wat je eet, drinkt en in de zon komen is absoluut af te raden omdat je huid flinterdun wordt.

Maar dat lap ik dus aan mijn laars. Als ik nu op één ding gek ben, dan is het wel op de zon. Ondanks een factor vijftig voel ik de zon dwars door mijn huid branden. Dit kan inderdaad niet gezond zijn. De zon brandt de nachtmerrie van donderdagnacht opnieuw op mijn netvlies. Het verschroeit alles. Als dromen iets willen zeggen, wat zou deze dan te betekenen hebben?

Ik voel aan de blauwe plek die van blauw is over gegaan naar pikzwart. Na twee dagen kan ik mijn bil nog altijd niet aanraken. Een pijnscheut schiet door mijn lichaam als ik het toch probeer. Een flinterdunne huid. Niet weten waar je bent. Complete desoriëntatie. Verbranden, inbranden, dwars door alles heen branden. Letterlijk en figuurlijk verbrand zijn…

Na het middageten zoek ik andere oorden op. De blauwe ligstoelen aan het strand nodigen me uit. Het golvende water spoelt alle zorgen en problemen weg. De catamaran met Amerikaanse vlag doet me wegdromen. Ik denk aan sterren, decadente feestjes, alles hebben wat je wilt, alles doen wat je wilt maar vooral vrijheid. En hoe ik daarnaar verlang…

Als de zon genoeg heeft ingebrand beklim ik gepakt en gezakt de heuvel die vlak voor het hotel ligt. Na 500 meter bereik ik een privé strand. Ver weg van alle hotels, tussen de rotsen, speelt een verliefd koppel tennis. Ik verlies me in het idee van de ware en hoe dat zou zijn… Hoe ik me zou voelen. Het doet me alle besef van tijd vergeten…

ZATERDAG 20.00u

De tweede avond. Maar ook vanavond heb ik er absoluut geen probleem mee om in mijn eentje te dineren. Ik voel de mensen kijken en zich afvragen wat ik hier alleen doe. Ik voel de vragende blikken. Ik zie hun medelijden. Waar ik het meeste bang voor was, doet me helemaal niets. Als iets me tegenhield om alleen op vakantie te gaan was het de avonden. Het alleen aan tafel zitten. Niemand om mee te praten. De eenzaamheid. De blikken. Maar nu ik hier zit merk ik dat het me niets doet. Waar ik bang voor was is een illusie. Ik besef dat ik vaak bang ben. Dat het me tegenhoudt om dingen te doen. De angst houdt me tegen om op een vreemde vrouw af te stappen en er gewoon een babbel mee te doen. Uit angst voor… afwijzing. Zou iedereen net als ik, soms bang zijn?

Ik kijk om me heen en observeer de koppels. Ze zitten over mekaar. De meesten lijken verveeld, ongelukkig. Er zijn er zelfs weinig die echt met mekaar praten. Ze zitten daar maar, zonder een woord te zeggen. Ze eten, vullen hun borden en laten de tijd voorbij kruipen. En dan zijn er de ouders met kinderen. De vrouw houdt zich gestresseerd bezig met haar kleine spruiten. Ze spoort hen aan om hun borden leeg te eten. De man kijkt soms verveeld, dan weer geamuseerd toe. Als het zo moet zijn, dan hoeft het voor mij niet… Ik mis de passie tussen hen, de liefde, het gelukkig zijn…

Op dat moment besef ik dat ik gelukkiger ben dan 80% van de mensen om me heen. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Life is good… De tweede dag en het wordt beter en beter…

Les nummer drie: Vaak doe je dingen niet omdat je er bang voor bent. Je zegt dingen niet omdat je bang bent voor de reactie van de ander. Maar de waarheid is altijd minder erg.

….. WORDT VERVOLGD ….

—————————

Waar ben jij bang voor? Ik hoor het graag in het reactieveld onderaan.

Ken je mensen in je omgeving die baat kunnen hebben bij dit verhaal?
Deel het met al je:

Facebook-vrienden
Twitter-volgers
LinkedIn connecties
en bloglezers…

Inspirerende groet, Ine Van Hofstraeten

PS: Hou Passie voor Schrijven zeker in de gaten voor de rest van het verhaal…. 🙂

Volg ons op Twitter: @PassieSchrijven volgen

“Vind ons leuk op Facebook” door op deze link te klikken.

Passie voor Schrijven

Inspiratie door Woorden

Author Archives: Ine

Brief aan mijn grote broer…

Boemerang

De liefde…

All good stories come to an end…

En als we nu eens allemaal met elkaar verbonden zijn…

Er zitten kwallen in het paradijs…

De pot op met al die TO DO lijstjes…

Als de bom ontploft…

Zoek jij mee naar een titel en een subtitel voor mijn volgend boek?

Als controle nu eens een illusie is…