This is a story about love. About a boy who’s not willing to give up on love. It’s a story about hope. It’s about not letting go. Never. Not for anything. Not for anyone!
—————————
Dad, I just want to love that girl.
It feels like I’m born to love her.
Nothing more.
I don’t need an expensive car.
I don’t want a million in my bank account.
I don’t want a big house with a swimming pool.
I just want to love her.
Son, you’re crazy!
She doesn’t want you.
She will not notice you if you don’t have all that.
I promise you… I know…
She wants you to pick her up in that beautiful car.
She wants you to swim with her in a beautiful garden.
She doesn’t want love.
She loves money.
She loves diamant rings.
She’s not looking for love.
Son, she’s not like you.
She will use you.
You HAVE to give up on her!
You HAVE to let her go!
Son, she will destroy you.
She will break your heart.
She will leave you with nothing.
Dad, I know you care for me.
I know you want the best for me.
But I swear to you.
I’m born to love her.
My life was always about love.
It was never about money.
It will never be about money.
And I’m not willing to change that.
I will never give up on her.
Dad, I will die if I give up on her.
My love for her will make her see that life is not about money.
I can do that.
Love can do that.
My love for her can do that.
Dad, my life is not about letting go.
My life is about going for what I want.
And I want her.
I don’t want anything else.
I’m born to love her.
I will not give up on her…
Not.
Never.
Not for anyone.
Not for anything.
Dad, please… Say Something…
—————————
LUISTER VERDER…
—————————
Wil je mijn nieuw boek Simpelweg gelukkig zijn! lezen? Schrijf je nu GRATIS in!
Afgelopen weekend heb ik de driedaagse opleiding “Breakthrough To Success” van Open Circles Academy gevolgd.
Ik heb in het verleden al serieus wat business-, sales-, presentatie- en zelfontwikkelingscursussen gedaan maar voor deze… heb ik simpelweg geen woorden.
Iedereen kent wel een (of meer) beperkende overtuigingen die hem of haar tegenhouden om net dat stapje te zetten. Te gaan voor wat je wilt. Te zeggen wat je wilt. Te doen wat je wilt.
Ik ben omver geblazen. Ik ging er oververmoeid naartoe maar ik ben nog nooit met zoveel energie terug gekomen (ondanks amper enkele uren slaap per nacht...)
Zondagavond was de absolute kers op de taart!
Je moest een harde, houten plank met de palm van je hand kapot slaan… Dé BREAK THROUGH….
Onmogelijk denk je? Dat dacht ik ook…
Lees hieronder het verhaal: “Breakthrough!”
———————————-
“Everbody breaks through every board! EVERY Body breaks through EVERY board!!!”
Nu is het mijn beurt. Ik sta in een groep van veertien ‘breakers’. Sommigen gingen er gelijk dwars doorheen. Anderen sloegen het houten bord bij de derde of vierde poging tot moes.
Nu is het echt MIJN beurt. Ik neem mijn plank en kijk een laatste keer wat er geschreven staat “Ik ben het niet waard!” Vijf stomme woorden maar ze staan voor zoveel meer. “Ik ben het niet waard om voor te kiezen. Ik ben het niet waard om naar te luisteren. Ik kom altijd op de tweede plaats. Ik sta altijd in de schaduw. Ik ben niet knap genoeg. Ik ben niet goed genoeg. Nee, ik ben het gewoon niet waard!”
Ik word er gek van.
Ik stap in de cirkel en geef Ingrid mijn plank. Zij zal me begeleiden.
Ik besef dat ik vergeet te centeren en adem diep in en uit. Terug naar de startpositie. Ik voel het zachte tapijt onder me als ik mijn voeten naast mekaar zet. De oorverdovende muziek dringt door tot elke vezel. Ik voel de beat in heel mijn lijf. Ik hoor mijn naam: “Ine, Ine, Ine, Ine!!!”
Ingrid zoekt oogcontact en ik kijk haar strak aan.
Dit is het moment. Het is tijd om door te breken. Tijd om los te laten. Vijf minuten geleden begon ik plots aan mezelf te twijfelen. Ik ben 1m72, 65kg en ik ben echt wel sterk maar… wat als het me niet lukt?! Een fractie van een seconde was er een stem in mijn hoofd die zei: “Zou je het wel doen? Stel dat je je hand breekt? Stel dat het niet lukt? Stel dat het niet breekt? Wat zal de rest dan zeggen? Wat zal jij dan zeggen?”
Maar er is geen andere keuze. Er is geen andere weg. Dit MOET ik doen. Ik heb geen tijd meer. Ik heb geen zin meer in excuses. Nu ECHT niet meer! Ik heb er genoeg van! Ik ben er klaar mee!
Mijn linkerbeen gaat automatisch naar voor. Ik blijf haar aankijken. Het MOET me lukken!
Mijn linkerarm gaat recht vooruit, in de stop beweging. En mijn rechterhand lijkt een boog te trekken. Ik ben er klaar voor.
De harde houten plank komt naar me toe… Ze knikt.
Ik zie het in haar ogen. Ik zie de wereld waar ik naartoe wil. Het staat voor alles waar ik naartoe wil… Ik ben het ABSOLUUT wel waard! Ik ben het wel waard om voor te kiezen! Mijn boek wordt wel een succes. Mensen luisteren naar me. Ze luisteren naar wat ik te zeggen heb. Ik durf het aan. Ik durf te vertellen wat me drijft. Haar ogen weerspiegelen de wereld waar ik in wil leven. Daar leeft de Ine die gelukkig is, zeker, vrij, blij…
En dan BAAAAAAaaaammmmm! Mijn rechterhand schiet naar voor. Even lijkt het alsof elk botje in mijn hand breekt. Wanneer ik het bord raak ontploft er iets. Er breekt iets in mezelf. En om me heen. De dertien ‘breakers’ gaan door het lint! Ik kijk verbaasd om me heen en dan merk ik dat ze de twee stukken trots vasthoudt. Ik val haar in de armen. Terwijl de uitzinnige menigte op me springt hoor ik haar zacht fluisteren: “En zo gemakkelijk is het!”
Eindelijk durf ik te vieren. Eindelijk durf ik blij te zijn. Trots te zijn. Op mezelf. Het is me gelukt! Dit is MIJN doorbraak!
Ik kijk verbaasd naar mijn hand . Deze hand heeft gebroken wat moest breken. BAAaaaaaaMMMMmmm!!!!! Let’s create some MAGIC!!! Let’s Dare to DREAM! Let’s Dare to DO!
——————————–
Was jij er ook bij afgelopen weekend? Ik hoor graag wat jij ervan vond! Plaats jouw reactie onderaan.
Wat vind jij van dit nieuwe verhaal? Plaats jouw reactie onderaan.
————————–
Meer weten over deze opleiding “Breakthrough To Success” van Open Circles Academy?!
Dit filmpje geeft je een glimp… But, you ain’t seen nothing yet!!! 🙂
——————————–
Stuur dit verhaal door naar je:
Facebook-vrienden
Twitter-volgers
LinkedIn connecties
en bloglezers..
Schrijf je nu in voor de volgende schrijftips en kortverhalen:
What is life without Passion…
What is life without Love…
What is life without that Special One…
I wish your life is full of Passion…
I wish your life is full of Love…
I truly wish you live your life with that Special One…
The one who sets your heart on fire!
But Sometimes…
If you love someone…
You have to set them free…
——————
Je kijkt me aan alsof niets er nog toe doet. Alsof alleen jij en ik bestaan. Doordringende, groenbruine ogen met een gloed van grijs kijken me recht aan. Je kijkt dwars door me heen als je je verhaal vertelt. Dan lijk je steun te zoeken. Begrip.
Ik hoor je. Ik zie je. Ik heb alleen maar aandacht voor jou en lijk de wereld om ons heen te vergeten.
Mijn ogen dwalen over jouw gezicht. Volmaakt. Door de zon gebruind. Zacht.
Ik wil je aanraken maar ook al zou ik me uitstrekken, twee meter is gewoon te ver om subtiel te zijn. Ik kan alleen maar kijken. Je blik vasthouden en honderd procent geconcentreerd zijn op wat je te vertellen hebt.
Ik hoor elk woord. Ik merk de aarzeling in je stem. Ik voel de twijfel als je net dát woord iets trager uitspreekt.
Ik zie de volmaakte gloed die over je gezicht valt. De twee rimpeltjes als je verbaasd je voorhoofd fronst.
Ik schuif mijn stoel iets dichter en buig me voorover om nog dichterbij te komen maar het kan niet. Het mag niet. Ik hou van je en wenste dat het anders was. Maar ik kan niet anders dan afstand houden. Als dat is hoe het moet zijn… Onbereikbaar bereikbaar…
—————-
Wil je dit verhaal doorsturen naar je:
Facebook-vrienden
Twitter-volgers
LinkedIn connecties
en bloglezers..
Schrijf je nu in voor de volgende schrijftips of nieuwe kortverhalen:
Tientallen foto-albums liggen uitgespreid op de grond. Hij was een gepassioneerd fotograaf en elke foto is genomen door zijn hand. Ik kom binnen en zie alles op de grond liggen. Ik weet niet wat gedaan. Ik zie jou zitten en ik vind mijn woorden niet.
Je loopt verloren. Ik zie jou en ik kan het niet verdragen. Ik zie de pijn en het verlies in jouw ogen en ik kan er niets aan doen. Je vertelt hoe je hem mist, hoe hij de liefde van je leven was. Hoe jij het mist om zijn huid te voelen. Hoe je verlangt naar zijn stem. Hoe je samen had willen gaan. Het snijdt door merg en been en ik sta machteloos. Ik kan hier niet blijven.
Ik wil iets doen maar ik sta als aan de grond genageld. Met zoveel verdriet kan ik niet omgaan. Hier heb ik geen controle over.
Ik… ik moet sterk zijn. Ik moet sterk blijven. Ik moet hier weg, mijn zinnen verzetten. Ik moet gewoon weg van hier…
————————————-
Tientallen gedachten gaan door jou hoofd. Ik zie jou en ik slik de krop in mijn keel weg. Je vertelt dat je binnenkwam en tientallen foto-albums op de grond zag liggen. Je vertelt hoe zij hem mist. Hoe hij haar grote liefde was. Ze vertelt over hoe ze zijn huid mist en dat ze samen had willen gaan.
Ik zie de pijn in jouw ogen. Je kijkt weg. Jouw ogen schieten omhoog. Ze kijken me niet aan.
Ik voel jouw machteloosheid. Je wilt iets doen maar je staat als aan de grond genageld. Jij bent een ruwe bolster – blanke pit.
Je vertelt over het verdriet van de mensen om je heen. Het zijn de mensen die je dierbaar zijn en je kan het niet plaatsen. Je weet niet hoe je ermee om moet gaan. Je hebt er geen controle over.
Je slikt de krop in je keel weg en je recht je rug. Je forceert een glimlach. Jij wilt sterk zijn. Je wilt niet dat ik zie wat het met je doet.
Voor de zoveelste keer dit jaar moet jij sterk zijn. Opnieuw en opnieuw. Niemand die het je vraagt maar je doet het zonder erbij na te denken. Jij bent die rots waar iedereen op steunt.
Je vertelt dat je weg moet van hier, je zinnen verzetten. Ik wil iets zeggen maar ik hou mijn mond want ik herken mezelf in jou. Wie ben ik om daar iets op te zeggen? Ik zou hetzelfde doen.
Ik weet alleen dat weglopen niets oplost. Ik weet alleen dat je niet kan weglopen van verdriet, pijn en machteloosheid. Het blijft geduldig wachten tot je terugkomt en moedig genoeg bent om het in de ogen te kijken. Het blijft een tijd geduldig wachten maar als je wegblijft komt het jou zoeken. Het klampt zich aan je vast als een zeurend kind dat om aandacht smeekt. Je kan de leegte niet ontlopen. Je kan verdriet niet laten verdwijnen door het te negeren, hoe graag we dat stiekem zo vaak hopen.
Als je weg moet gaan, ga dan maar wees gewoon voorzichtig en laat iemand voor jou zorgen…
————————————
-> Luister naar dit prachtige nummer van Sanne (Titel: ZIJ)
Ontroerend mooi… Soms geeft muziek een compleet andere dimensie aan een verhaal… Laat je raken!
———————————–
Zij
Zij kan niet in zichzelf geloven.
Iets te vaak te veel bedrogen.
Rood doorlopen ogen en een uitgedroogde mond.
Getekend door het leven hoopt ze even haar omgeving te ontlopen.
Ze hoopte dat zij in andere schoenen stond.
Waarom is alles zo gegaan?
Veel te veel gegeven en niks terug gekregen.
Is dit het allemaal wel waard? Vraagt zij zich telkens af.
En toch blijft ze staan.
Ze denkt het wel maar zegt het niet.
Ze gaat er al vanuit.
Alles komt met verdriet,
Geen mens die haar nog ziet,
Dromen die vervagen, hoop droomt weg.
Lange dagen,
Als bedorven water maar het doet haar niets.
Waarom is alles zo gegaan?
Veel te veel gegeven en niks terug gekregen.
Is dit het allemaal wel waard? Vraagt zij zich telkens af.
En toch blijft ze staan.
——————————–
Ik hoor heel graag wat jij van dit verhaal vindt. Je kan jouw reactie plaatsen in het ‘reactieveld’ onderaan.
Zou je mij een plezier willen doen en deze tekst willen delen met kennissen en vrienden op Facebook, Twitter of Linkedin… zodat ook meer mensen naar www.passievoorschrijven.be komen en zich inschrijven voor de wekelijkse nieuwsbrieven?
Spreken is zilver, zwijgen is goud. Soms kun je beter je mond houden werd ons als kind met de paplepel ingegoten. Maar is dat ook echt zo? Moet je zwijgen als het je allemaal te veel wordt?
“15-jarig Nederlands meisje springt voor de trein na pesten.”
“Meisje van 16 stapt uit het leven nadat internetpesters haar vragen om zelfmoord te plegen.”
“Een 54-jarige man moest 9 jaar lang zware vernederingen en fysiek geweld van zijn collega’s ondergaan.”
Ze staan altijd alleen en we zien hen pas echt als het te laat is. Je hoort hun verhalen op het nieuws of leest ze in de krant. Je ziet een filmpje op YouTube met een getuigenis van vrienden en collega’s. Maar waar waren zij toen ze het verschil konden maken? Waar waren die vrienden en collega’s op het moment dat het er echt toe deed? Waarom stonden ze niet recht op het moment dat ze nodig waren? Waarom staan we op als het te laat is?
Waarom nam niemand de 15-jarige Amanda bij de hand voor ze voor die trein sprong?
Waarom was er niemand op internet die de 16-jarige Laney bij stond en de rest tot zwijgen bracht?
Waarom wordt iemand van 54 jaar door collega’s opgesloten in een kooi, met kilo’s talkpoeder verstikt en vervolgens in de vrieskou afgespoten met een hogedrukreiniger?
Ik lees de verhalen en ik word er misselijk van. Mijn maag draait om en ik snap er niets van. Want ik heb er evenveel schuld aan als elk ander. Iedereen heeft wel eens ‘iets’ gezien en zich omgedraaid, uit angst. Bang om hetzelfde te moeten mee maken. Diep in ons hart zijn we bang om de pesters in de ogen te kijken en hen te vertellen dat het zo niet verder kan. We zijn bang om op te staan en zelf het risico te lopen schietschijf te worden.
Dus we blijven zitten en we doen mee omdat we bang zijn. Diep in ons hart weten we dat we verkeerd bezig zijn. Wat we haten in de ander is wat we haten in onszelf. Wat we kapot willen maken in een mens maken we kapot in onszelf. De wereld is een spiegel. Amanda en Laney zijn een spiegel. Wat we zien in hen, zien we in onszelf.
We mogen en kunnen het niet goed praten. Pesten valt niet goed te praten. Iemand tot zelfmoord brengen is ziek.
En toch… niet iedereen is zich bewust waarom hij of zij doet wat hij doet. Vaak beseffen pesters niet waarom ze pesten. Mochten ze beseffen dat, wat ze verafschuwen in die ander, een deel van henzelf is, dan… en alleen dan… zouden ze het kunnen stoppen.
We leven op één planeet en het is ‘onze’ planeet. Wat ik jou aan doe, doe ik mezelf aan. Maak ik jou kapot, dan maak ik mezelf kapot. De pijn van Amanda en Laney verdwijnt niet. Ze nemen hem niet mee. Pijn blijft achter. Verdriet blijft achter. Woede blijft achter. Pijn, verdriet en woede kunnen niet doodgaan. Het blijft leven en het wordt geprojecteerd naar jou en mij. Wij worden de schietschijf van wat we een ander aandoen en we zijn er ons niet eens van bewust.
Ik wens dat ik volgende keer de moed heb om op te staan, vóór het te laat is. Ik wens dat ik krachtig genoeg zal zijn om de angst de rug toe te keren en een brug te slaan tussen hun woede en jouw pijn. Ik wens de moed, de passie, het zelfvertrouwen, de integriteit en het enthousiasme om een verschil te maken en zij die zwijgen bij te staan, te laten opstaan en te doen spreken.
Gisteren was gisteren, vandaag was vandaag maar morgen maken we het verschil!
Laat je inspireren door het verhaal van Jeanne d’Arc…
Ze was een 17-jarig boerenmeisje en ze koos ervoor om op te staan. Ze stond op en ze bevrijdde Frankrijk van de Engelse bezetting. Laat haar verhaal een voorbeeld zijn.
Iedereen heeft het recht om vrij te zijn.
Iedereen heeft het recht zichzelf te mogen zijn. Jij hebt jouw weg… ik de mijne…
Eén persoon kan een ganse groep in beweging zetten. Laat ons het positief gebruiken…
———————————————————————————————————-
Wat doet dit met jou? Je kan jouw reactie plaatsen in het ‘reactieveld’ onderaan.
Wil jij mee het verschil maken? Deel deze tekst dan met kennissen en vrienden op Facebook, Twitter of Linkedin… zodat er een nieuwe wind waait in 2013…
Schrijf je in zodat je de teksten wekelijks automatisch in je mailbox krijgt:
Tot je op een dag in het midden van een farmaceutisch bedrijf staat. Naast jou staat een doos met honderden kleine pilletjes. De natuurlijke voedingssupplementen glippen door je vingers en nauwgezet weeg je de juiste hoeveelheid af. Je hebt goud in je handen.
Het is 7.30u en de wereld lijkt nog te slapen. Het is alleen jij, de balans en de pilletjes. En je beseft het niet tot je ’s avonds in bed ligt…
Ooit was er een dag dat je moest kiezen. Je bent bijna achttien en je gaat verder studeren. Kies ik voor apotheek, biomedische wetenschappen of word ik Industrieel Ingenieur Chemie? Een speling van het lot doet jou voor het laatste gaan. Maar wat als je toen, die dag anders had gekozen? Hoe zou je leven er dan uitzien?
Ik ben doodmoe want ik heb die nacht maar drie uur geslapen maar ik voel het niet. De adrenaline pompt door mijn lijf. Geconcentreerd plak ik etiketten op de vijf liter flessen en stapel ze in kartonnen dozen. Ik vind het geweldig. Een ander zou zich misschien te goed voelen maar ik voel me als herboren. Niet denken, gewoon doen. Etiketten plakken, flessen inpakken in dozen, dicht tapen en stapelen op houten paletten. Vandaag even niet praten met klanten, niet adviseren of verkopen en geen telefoons moeten beantwoorden. Gewoon rust. De wereld draait door maar die van mij staat even stil.
Op de achtergrond hoor ik de biologische processen hun gang gaan. De tanks draaien op volle toeren en een nieuwe batch voedingssupplement wordt klaargemaakt. Een glimlach verspreidt zich over mijn gezicht. Dit heb ik ooit gewenst, niet? Ik heb ooit de wens het universum ingestuurd om zoiets te doen, deel uitmaken van een proces. Deel uitmaken van dit, van wat zij doen. Ik heb altijd een voorliefde gehad voor gezonde voeding, kruiden, natuurproducten en mensen genezen en gezond maken.
Toen ze mij als kleine vroegen: “Wat wil je later worden?” dacht ik (want zeggen durfde ik het niet): “Mensen genezen.” En als ik daar zo sta en de supplementen door mijn vingers laat glijden, denk ik bij mezelf: “Dit is het..” Dit is leven met een visie. Dit zijn mensen met een visie. Ze werken 70 uur per week en ik wil hen helpen want ik geloof in hen, in wat ze doen en wie ze zijn. Ik volg hun bewegingen en ik zie hen. Soms word je wakker en zie je het. Ik heb duizend en één dingen op mijn To Do lijstje staan maar op dit moment vergeet ik alles. Het is stil in mezelf en dat gebeurt niet vaak.
Ik kijk rond, hou van de penetrerende geur die me tegemoet komt en ik straal want ik ben dertig en op dit eigenste moment lijkt het alsof het universum me toefluistert… Als je iets wenst en de droom loslaat begint de wereld te draaien. Op een bepaald moment vind je jezelf terug in een gedroomde situatie. Je beleeft een magisch moment van “Hey, dit was mijn droom en nu leef ik hem!”
— If you don’t dream, you can never live your dream! —
Het was geweldig om dit verhaal te kunnen schrijven. Het kan niet anders dan dat er iets groters is. Dank je wel! Gevoelens zijn heel moeilijk te vatten in woorden maar ik hoop dat ik een manier heb gevonden om het over te brengen in tijd en ruimte en dat het jou bereikt!
Ik hoor heel graag wat jij van dit nieuwe verhaal vindt. Alle feedback is meer dan welkom! Je kan jouw reactie plaatsen in het ‘reactieveld’ onderaan.
“In sickness and in health till dead do us part..”
De fotografe schiet snel nog een paar van de mooiste foto’s en sluipt dan als een dief in de nacht weg. Onzichtbaar is ze. Een goede fotografe is overal en nergens. Ze legt elk moment vast op de gevoelige plaat maar wil niet gezien worden. Ze is onzichtbaar. Maar ik heb haar gezien. Ik volg elke stap op de voet. Ik ben helemaal in de ban van haar. Hoe ze geconcentreerd het bruidspaar in de gaten houdt. Met een zachte aanraking de mensen die in haar vizier staan een stukje opzij duwt. Het puntje van haar tong dat soms over haar lippen danst….
De techniek staat niet stil. Ik weet nog hoe het vroeger ging. Maar nu is alles anders…
Ik zit achteraan in de menigte en vanop afstand kijk ik toe. Ik zou hier eigenlijk niet mogen zijn. Ik wil hier eigenlijk ook niet zijn. Mijn beste vriendin trouwt en ik zou daar vooraan naast haar moeten staan maar ze heeft voor een ander gekozen. En dan nog wel mijn beste vriend. Ik kan me wel verrot schoppen dat ik het niet heb zien aankomen. Soms ben je te druk bezig met werk en andere zaken en kom je er te laat achter dat het beste uit je vingers glipt. Ik kan de tijd niet terug draaien en zelfs als ik dat zou willen, dan weet ik niet of het zin heeft.
Ze is bloedmooi en ze ziet er oprecht gelukkig uit. Lang geleden dat ik haar nog zo heb gezien. Misschien is het zo wel beter. Ik voel even of mijn vermomming nog goed zit. “Pruik: check, opgeplakte snor: check.” Stiekem glip ik de kerk uit want ik wil niet dat ze me ziet.
In al mijn haast bots ik bijna tegen haar op. Ik kan nog net haar fototoestel redden. Oog in oog staan we daar. De tijd lijkt stil te staan. Het duurt een eeuwigheid voor ik mijn woorden vind: “Hoi, ik ben Alex. Het spijt me. Kan ik het goed maken met een kop koffie?” ….
Ik hoor heel graag wat jij vindt van dit nieuw verhaal! Alle feedback is meer dan welkom! Je kan jouw reactie plaatsen in het ‘reactieveld’ onderaan.
“Jessie, you can always sell any dream to me!”, ik mijmer weg bij de gedachte over dromen. Joshua Kadison zingt verder maar mijn gedachten dwalen af. Ik dwaal af naar vanmorgen. Het moment dat ik plots wakker schrok. Het leek levensecht. We liepen mekaar tegemoet en mijn hart begon sneller te slaan. We gingen op een terrasje zitten en ik hield mijn adem in. Jij deed het woord en je zei dat “de Walvis” hier zo goed moest zijn. Je zou me alles kunnen verkocht hebben op dat moment. Ik was sprakeloos. Afschuw overviel me. Walvis? Geen haar op mijn hoofd dat er aan zou denken om Walvis te eten! Ik moest onwillekeurig denken aan Dolfijnen en mijn hart brak bij de gedachte dat ik een Walvis zou eten. Maar ik keek in jouw ogen en alle realiteit verdween.
En toen schoot ik wakker en dat was dat.
Iemand had me ooit verteld dat dromen met antwoorden komen… Bizar, Ik sloot mijn ogen en fantaseerde wat er verder kon gebeuren. Was het fantasie of droom? Ik weet het niet. Je ging naast mij zitten en een fractie later zat je weer over mij. Je zei dat je problemen had met je hart. Ik ook maar dan op een andere manier. Ze hadden tijdelijk een plaatje in je hart gestoken want anders zou je sterven. De schrik sloeg me om het hart. Wat zou ik doen, als jij morgen zou sterven? Ik zou doodgaan. Kon niet anders. Jij was mijn alles. Het werd zwart voor mijn ogen. Jouw woorden brachten me terug naar de realiteit. In het hier en nu, ach ja, het toen en daar eigenlijk want het was een droom.
Toen zat je weer naast mij. Je zat op nog geen vijf centimeter van mij verwijderd. Ik kon je ruiken. Je was vlakbij. Ik kon je aanraken maar ik deed het niet. Ik vroeg je wie er mee ging als je de uitslag kreeg. Je antwoordde koel dat je alleen ging. In mijn droom zei ik dat ik mee ging. Je weigerde maar ik hield vol. Even was ik de baas. Je liet je overhalen. Ik keek in je ogen en het werd muisstil. Gedaan met overheersen. Je liet je verzorgen. Ik zei nog: “Mocht jij de mijne zijn, dan zou het niet waar zijn.” Je keek me vragend aan en dat was dat. Geen woorden meer. Enkel blikken die kruisten.
Een paar dagen later ging ik met je mee. Het leek of we werden geprojecteerd, tijd en ruimte in. Ik zat naast je, nam je hand en je liet me begaan. De dokter zat voor ons. De uitslag hoorden we niet. Ik nam je mee, sloeg een arm om je heen en liet je instappen aan de passagierskant. Ik reed. Zonder een woord te zeggen reden we naar zee, Nieuwpoort of Domburg. Het maakt niet uit. We vertrokken, weg van hier en daar. Wij met zijn twee.
Op het strand gingen we zitten. Ik vroeg je jouw ogen te sluiten en deed je schoenen en je sokken uit. Liefdevol nam ik je voeten vast. Ik nam je handen in de mijne en ik vroeg je op te staan en zachtjes stap voor stap mee te gaan. “Vertrouw je me”, fluisterde ik? Je zei geen woord en liet me begaan. De spanning tussen ons was voelbaar, hoorbaar bijna. De haartjes op mijn armen schoten overeind. Het was een magisch moment. Het koude water liet jou een gil slaken. Maar je hield je ogen gesloten. Stil ging ik achter je staan en ik vroeg je je armen te openen. Ik zette een stap achteruit en vroeg je toen je ogen te openen. Het leek alsof je zweefde. Je moest niets zeggen want ik wist wat je dacht. Je keek de zonsondergang, een nieuw leven, tegemoet en ik stond achter je. Klaar om je op te vangen als je zou vallen. Goh, als jij de mijne zou zijn, dan liet ik het niet gebeuren. Ik zou je vangen als je viel. Als ik de jouwe zou zijn.. ik zou je blindelings volgen. Als wij…
Stilte. Doodse stilte. Levendige stilte. Ruisende bladeren. Een beekje op de achtergrond. Een kind dat roept. Irriterend ook. Want het is stil. Muisstil. Alleen ik, de natuur en een vliegtuig dat overvliegt. Weer een stoorzender. Ik hou niet van stoorzenders. Rommel overal. Blètende kinderen. Kinderen die je ‘s nachts wakker houden. Vervelende schoonouders die denken het weer beter te weten dan mij of jou. Of ons. Betweters. Ik draai me om. “I’m running backwards if I see this. I’m running around in circles if I see you.”
De vogels die fluiten.
De stilte.
Ik lig stilletjes in een hangmat, observeer wat er om me heen gebeurt en besef dat er helemaal niets gebeurt want ik ben alleen. Alleen ik, alleen jij en de natuur.
Blètende, jengelende gilletjes van kinderen op de achtergrond. Een hond die blaft. De bladeren die ruisen en de zon die heel fel schijnt maar ik zit in de schaduw. Bewust. Omdat ik anders niet kan schrijven, onderuit gezakt bedenk ik wat ik hier neerschrijf.
De pollen vliegen door de lucht. Zacht, speels, op weg naar ergens en nergens. In gedachten ben ik op weg naar jou. Gedachten dwalen af naar jouw naakte lichaam. Dat jij bent bij iemand en dat ik ben bij iemand en dat ik verlang naar jou. Ik vraag me af of jij verlangt naar mij. Je houdt je van de domme.
Ik stuur berichten over schoonheid en vertel hoe mooi jij bent. Wie ben ik? Ben ik dat echt?
Ik zoek naar een reden waarom je niet antwoordt. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik doe iets maar wil zo niet zijn. Wie ben ik? Wie wil ik zijn? Wie ben jij? Wat verlang jij van mij?
Mijn armen om jouw nek. Ik til jou op. Jij strengelt je in mijn armen.
Ik kijk in je ogen en streel je haar. Golvende haren. Golven van verlangen overspoelen me.
Ik zie jou. In gedachten ben je bij mij. Fiets jij voorbij, geen kind. Hoor ik jouw stem, geen blaffende hond.
Je vertelt over jezelf. Niet over mij.
Je denkt aan jezelf. Niet aan mij.
Je vertelt honderduit over jouw verhalen. Maar niet over mij.
Wat denk je? Wat wil je?
Ik denk jou. Ik leef jou. Ik voel jou. Ik ruik jou. Ik ben jou.
Maar ben jij mij?
Oude liefde roest. Dat is wat iedereen me altijd vertelde. Je gaat op vakantie, wordt tot over je oren verliefd, gaat terug naar huis en je leven gaat zijn gewone gangetje. Bij ons was het anders. Onze liefde was broos. We dansten de nacht in, tot het morgen werd. Onze liefde begon als een vakantieliefde maar ze bleef duren en ze leek nooit over te gaan.
We kenden mekaar al langer maar op vakantie sloeg de vonk pas echt over.
Je was begeleider op een jeugdkamp in het Zuiden van Spanje en alle meisjes hingen aan je lippen. Ze zweefden rond je heen als bosnimfen en elfjes. Ik zat alleen in een hoekje en ik keek naar jou. Ik volgde elke stap. Stiekem. Heimelijk. Want ik durfde niet dichterbij komen. Angstig om wat jij zou denken. Om wat jij zou zeggen. Ik wou één van die meisjes zijn. Moedig, vol zelfvertrouwen wou ik naar jou toe komen. Je lonken met één blik. In gedachten beleefde ik het allemaal maar in werkelijkheid was ik de kleine, de fijne. Het meisje dat niet durfde. Jij was mijn eerste liefde. Jij deed mijn hart openbloeien. Jij zorgde voor duizend vlinders die in formatie vlogen, op weg naar één doel. Naar jou. Maar ik met mijn verstand doofde alles, uit angst voor afwijzing. Uit angst niet goed genoeg te zijn voor jou. Ik was geen blonde vamp die lachte met elk woord. Ik was ik, serieus en intelligent van buiten maar speels als een kind als ik luisterde naar binnen.
En zo ging de vakantie voorbij. Ik hield afstand en deed mijn ding. Ik was heel stil aanwezig maar deed wat er van me gevraagd werd. Ik blonk uit in alle sporten. Het was mijn manier om me te onderscheiden van die giechelende trezen. Ik was aanwezig op mijn manier. Niet in woorden maar in daden.
Ik hield van muziek en zingen en op een avond zat ik nog alleen aan het kampvuur. Ik had mijn gitaar meegenomen en speelde één van mijn lievelingsnummers. Ik kon genieten van de stilte, het ruisen van de zee op de achtergrond en de krekels die prominent aanwezig waren en die mijn gedachten leken te beantwoorden. Het was die avond dat jij me opmerkte. Je had alles opgeruimd en elke vezel in mijn lijf voelde jouw aanwezigheid. Toen ik opkeek, zag ik jou staan. Jouw grijsblauwe ogen keken me indringend en geamuseerd aan. Je leek verbaasd en vroeg verlegen waar ik gitaar had leren spelen. Ik was met stomheid geslagen en kreeg nauwelijks een woord over mijn lippen. Dit gesprek had ik over en over gerepeteerd in mijn dromen. Maar toen jij voor me stond leek ik elk woord te zijn vergeten. Ik kwam met een onsamenhangend verhaal waar jij en ik niets van begrepen. We barstten in lachen uit. De spanning gleed van me af, het vuur in. Jij zat naast mij en het leek alsof we mekaar al jaren kenden. We praatten honderduit over dromen en reizen. Jij vertelde me waar jouw hart sneller van ging slaan en jij las in mijn lichtgroene ogen waar mijn hart naar uit ging.
Voor we het goed en wel beseften waren uren gepasseerd maar voor ons leek de tijd stil te staan. Het was jij en ik, de stilte, de zee en de krekels. Geen giechelende meisjes, geen verlegen ik. Dat moment was jij de liefde van mijn leven. Dat moment bracht twee mensen samen. Jij nam mijn hoofd in je handen en je kuste me zacht, teder, alsof je een kwetsbare vlinder in je handen nam. Als je een hart kan stelen, is dat wat jij op dat moment deed. Maar je gaf er al jouw liefde voor in de plaats. Grijsblauwe ogen keken me verlangend aan. Het was ons moment en het staat tot op de dag van vandaag op mijn netvlies gebrand. Jij was mijn vakantieliefde en wij… worden samen oud.
