Tag Archives: levenslessen

Een Ander Leven

Posted on by
Reply

 

Onlangs hoorde ik een interview met Pink waarin ze zei: “Pain is what creates my music. I´m useless when I´m happy. The world is chaotic. But all this chaos is what´s bringing us together…”

De mooiste nummers zijn de nummers die raken. Die door merg en been snijden. Die hart en ziel beroeren. De grootste artiesten zijn succesvol omdat ze de diepste ravijnen hebben gezien. Hoe ik dat weet? Omdat je het voelt als je hen ontmoet. Omdat je het hoort als je  hun teksten beluistert. En omdat je het ziet als je naar de dansers kijkt. Als je hoort, voelt en ziet dan lijk je de pijn en het verdriet van de wereld te kunnen voelen…

Maar misschien ligt het gewoon aan mij, en ben ik té emotioneel...

 —————————

Dit is een nieuwe 5 Minute Shortstory met de 3 woorden van Cees Van Den Hof (rijlessen – dorstlessen – levenslessen).

“Pain is what creates my writing. I´m useless when I´m happy. The world is chaotic. But all this chaos is what´s bringing us together…”

 —————————

Een Ander Leven…

Levenslessen? Ik heb er even genoeg van. ´t Is tijd om te gaan. Als je het mij vraagt heeft het niet veel zin om rijlessen te nemen. Want ik vraag me af of leren rijden iets kan veranderen. Of ik er beter van zal worden. Het me iets zal bijbrengen. Of het uiteindelijk niet weer zal leiden naar nóg wat minder. Zodat er helemaal niets meer over blijft.

En ik herinner me de vraag van een goede vriend. Wil je nu simpelweg rijk zijn of wil je simpelweg gelukkig zijn?

En als ik de vraag van Cees lees om een verhaal te schrijven over levenslessen, dorstlessen en rijlessen denk ik bij mezelf… Het is allemaal een beetje van hetzelfde. Een beetje. Iets. Maar niet alles.

Ik ben de lessen beu. En ja, ik heb dorst, dorst naar meer. Dorst naar iets beter dan dit. Ik dacht dat ik kon rijden. De chauffeur was van mijn leven. Maar vandaag lijkt niets minder waar.

Binnen twee dagen vertrek ik. Weg van hier. Ik vraag me af of ik ooit terugkom. En of het zin heeft. Voor wie, voor wat.

En simpelweg rijk zijn? Wie wordt daar beter van. Ik in elk geval niet, als het alleen over geld gaat. Maar simpelweg gelukkig zijn? Daar heb jij iets aan. Daar heb ik iets aan.

Het heeft vandaag niet veel zin. De regen valt er met bakken uit. En de koude snijdt door merg en been. Het is vier uur in de namiddag maar de wereld lijkt zichzelf al in slaap te wiegen. En ik? Ik ben gewoon moe. Ik ben hét gewoon moe. Voelen dat duizend en één naalden in je vel prikken als je die ene opnieuw ontmoet. De energie ineens wegstroomt, zonder dat je iets kan doen om het tegen te houden. Ik dacht dat we er nu wel klaar mee waren. Maar om de één of andere reden, een reden die ik maar niet lijk te snappen, lijkt het leven me een les te willen leren. Opnieuw en opnieuw en opnieuw.

Alleen weet ik niet of het nog iets met dit leven te maken heeft. Wat hebben jij en ik ooit meegemaakt dat een overdosis negatieve energieën aan mij lijken te trekken als ik naast je zit. Het lijkt iets uit een ander leven. Een les die ik vandaag onmogelijk zal begrijpen…

Maar hey, misschien ben ik gewoon té emotioneel…

 —————————

Eind december ligt de tweede druk van mijn boek Simpelweg Gelukkig Zijn! in de winkel. We geven deze week twee Gratis exemplaren weg! Laat even weten waarom jij hem wilt hebben in het reactieveld onderaan.

Deel het gerust met al je:

  • Facebook-vrienden
  • Twitter-volgers
  • LinkedIn connecties
  • en bloglezers…

Inspirerende groet, Ine Van Hofstraeten

Volg ons op Twitter: @PassieSchrijven volgen

“Vind ons leuk op Facebook” door op deze link te klikken!

All good stories come to an end…

Posted on by
1

We zijn aan het einde gekomen…

Als je de website van Passie voor Schrijven de laatste weken gevolgd heb, dan kon je mijn ´avonturen´ in Mallorca lezen. Begin juni 2014 vertrok ik een weekje naar Mallorca.

Op reis gaan? Niets speciaals zou je zeggen?! Klopt… maar ik ging alleen. En dat kon best wel eens misgaan. Maar het werd één van mijn allerbeste vakanties.

Je kan alle delen hier lezen:

Lees hier DEEL 1

Lees hier DEEL 2

Lees hier DEEL 3

Lees hier DEEL 4

Lees hier DEEL 5

Lees hier DEEL 6

Lees hier DEEL 7

Dit is het allerlaatste deel. Veel leesplezier!

Ik hoor graag wat je ervan vindt in het reactieveld onderaan.

x Ine

———————-

DONDERDAG

Na mijn laatste uitgebreid ontbijtbuffet met een overdosis aan calorieën, wandel ik op mijn dooie gemak naar de kamer. Wat zullen we vandaag doen? Er staat helemaal niets op de planning. Mijn laptop ligt onaangeroerd op mijn nachtkastje. De laatste zeven dagen heb ik geen letter op papier gezet. Dat is me de laatste drie jaar nog nooit overkomen. Een week zonder te schrijven? Vreemd!

Ik voel de drang om de gedachten van me af te schrijven. Met een doek veeg ik het laagje stof weg dat zich zichtbaar op de laptop heeft genesteld.

Op de laatste dag van je vakantie begin je je meestal af te vragen wat je anders gaat doen als je terug in je normale dag patroon komt. Ik schrijf op waar ik naartoe moet als ik terug in België ben. Mijn nieuwe job begint nu echt. Wat wil ik in de zomer nog allemaal doen? Waar wil ik over schrijven? Wat wil ik doen met mijn websites Passie voor Schrijven en Topverkopertips. En vooral, wie heeft er wat aan?!

Ik begin te schrijven en als ik na een tijdje bij positieven kom merk ik dat er twee uur zijn gepasseerd. Ik wil nog even van de zon genieten vandaag en sla de laptop met een klap dicht. Schrijven kan ik thuis ook nog.

Donderdag dus. Ik moet helemaal niets. Eindelijk heb ik het gevoel dat ik kan rusten. Dag zeven, mijn laatste dag maar ik lijk nu pas echt thuis te komen. Ik voel me super rustig. Niets moet. Alles mag. Kon ik deze gedachte maar wat langer vasthouden…

Ik voel de stress van de voorbije maanden en dagen uit mijn lichaam stromen. Ik merk dat ik me meer en meer in de menigte wil mengen. Meer naar buiten wil komen. Meer ontspannen ben. Meer daar ben en vooral meer daar wil zijn. Ik wil meer reizen. Iets van de wereld zien. Niet meer zo hard werken. Meer genieten. Echt kunnen genieten. Zonder me zorgen te maken of te moeten luisteren naar de stemmen in mijn hoofd die schreeuwen over alle dingen die vandaag, zonder uitstel, MOETEN gebeuren. Wat haat ik dat moeten van mezelf toch soms.

Ik denk aan mijn volgende vakantie. Dit wil ik meer doen, alleen op vakantie trekken. Er alleen op uit. Ik wil een maand naar Toscane. Italiaans leren zodat ik met de plaatselijke bevolking kan communiceren. De geur van lavendel en Italiaanse kruiden dringt mijn neus binnen. Of beeld ik me dat maar in?

De brandende zon en geen vleugje wind maken dat ik mijn spullen bij elkaar raap en naar het strand, honderd meter verderop, trek. Ik leg mijn handdoek op het streelzachte, witte zand. Ik val in slaap en droom van mijn villa in Umbrië, mijn privé-zwembad, de prachtige bloemenvelden, Italiaanse lekkernijen, de lekkerste wijnen en vrijheid… Niets doen. De wereld zien…


VRIJDAG

Om 7u haalt een privé-taxi me op. Tegen alle verwachtingen in is hij stipt op tijd. Maar mijn vliegtuig heeft exact een uur vertraging. Het lijkt of de naweeën van de stress nog in de lucht hangen. Want één landingsbaan is volledig afgesloten door een vliegtuig met brandstof lek. Ook onze vlucht verloopt niet echt rustig. Na twee uur van turbulentie en een verre van gestroomlijnde landing, zetten we voet aan de Belgische grond. Het is 14u als mijn ouders me oppikken. De stralende zon leidt ons naar een terrasje waar we overdreven dure zoete witte wijn drinken. Ik kijk naar het etiket en zou durven zweren dat hij uit Italië komt.

Ik praat honderduit. Een spraakwaterval. Wat wil je ook als je een week amper gesproken hebt. Soms leek het wel op retraite gaan naar Lourdes en geen woord mogen spreken. Als ik tussen twee zinnen even tijd neem om naar adem te happen besef ik dat ik meer tijd moet vrij maken voor wie me dierbaar is. Het veel te veel werken maakt dat ik dat soms vergeet.

Een tweede keer besef ik dat het prachtig weer is. De Spaanse zon is me tot hier gevolgd. Als ik naar de hemel kijk zie ik een vliegtuig een witte krijtlijn trekken, recht boven mijn hoofd. Ik wil terug vertrekken, Zuiderse oorden opzoeken en mijmer weg bij de gedachte aan mijn volgende reizen. Waar zal de volgende reis me naartoe leiden? Welke lessen zal ik deze keer weer tegenkomen… De Toscaanse Zon roept me…  Ik schrik wakker als een Italiaanse schone me vraagt of ze even mag passeren… Met een stralende glimlach zet ik mijn stoel opzij zodat ze voorbij kan… Toscane! Ongetwijfeld wordt het Toscane…

Les nummer acht: Je hebt maar één leven… Hoe wil jij het vorm geven? Jij kiest!

THE END…

—————————-

Kan jij me helpen met mijn volgende reis? Welke plekken in Toscane moet ik zeker gezien hebben? Ik hoor het graag in het reactieveld onderaan.

Ken je mensen in je omgeving die baat kunnen hebben bij dit verhaal?
Deel het met al je:

  • Facebook-vrienden
  • Twitter-volgers
  • LinkedIn connecties
  • en bloglezers…

Inspirerende groet, Ine Van Hofstraeten

Volg ons op Twitter: @PassieSchrijven volgen

“Vind ons leuk op Facebook” door op deze link te klikken.

Er zitten kwallen in het paradijs…

Posted on by
2

Als je de website van Passie voor Schrijven de laatste weken gevolgd heb, dan kon je mijn ´avonturen´ in Mallorca lezen. Mocht je nu pas beginnen lezen, een korte inleiding…

Na een turbulent 2013-2014 vertrok ik begin juni een weekje naar Mallorca. Ik vond altijd wel een reden waarom het even niet uit kwam maar als de emmer overloopt… Dan is het vijf óver twaalf.

Op reis gaan? Niets speciaals zou je zeggen?! Klopt… maar ik ging alleen. En dat kon best wel eens misgaan. Maar het werd één van mijn allerbeste vakanties. Wat heb ik op dat weekje veel over mezelf (en mijn omgeving) geleerd….

Mocht je de eerste delen gemist hebben dan kan je die nu lezen.

Lees hier DEEL 1

Lees hier DEEL 2

Lees hier DEEL 3

Lees hier DEEL 4

Lees hier DEEL 5

Dit is het zesde deel. Veel leesplezier!

Ik hoor graag wat je ervan vindt in het reactieveld onderaan.

x Ine

——————————–

DINSDAG

Hebben we onze les geleerd? En gaan we het vandaag wat impulsiever aanpakken? Ik trek de deur van mijn beste vriend aka Seat Ibiza met een klap dicht en bekijk het lijstje van de tweede dag.

De markten in Arta en Alcudia met als doel…. Unicums vinden. Typische Mallorcaanse hebbedingen om mee uit te pakken als ik terug in La Belgique ben. Daarna de haven van Alcudia om vervolgens op weg te gaan, dwars door de bergen, naar het uiterste punt van het eiland, Cap de Fermentor. De Sa Calobra kloof in het Noorden staat onderaan het lijstje en de lederstad Inca wil ik ook graag zien. Willen, willen, willen… Ja, je kan veel willen!

De moed zakt me in de schoenen en ik scheur het papier met een ruk kapot. Het zal niet waar zijn vandaag, Ine… We gaan op weg en zien wel waar we uitkomen. Geen lijstjes vandaag. Op ´t gevoel vandaag.

Zo gezegd, zo gedaan. Als ik in Arta aankom – Ja, die markt wil ik echt wel doen! – vind ik binnen de twee minuten een parkeerplaats. De eerste tien minuten kijk ik een beetje angstig om me heen want het zal mij maar weer gebeuren. Verkeerd geparkeerd staan en weggesleept worden door de Spaanse politie. Maar ik laat de gedachte gaan als ik een eerste juwelen kraampje passeer. In Arta vind ik het ene na het andere juweel en als ik mijn laatste euro uitgeef, besef ik dat het tijd is om te gaan.

Bovendien hoef ik de markt van Alcudia nu niet meer te bezoeken. Zonder geld kom je ook niet ver, toch? En ik besluit om gelijk door te trekken naar de haven van Alcudia. Als ik mijn auto een tweede keer parkeer kuier ik wat rond in de haven. Na vijftien minuten lijk ik alles gezien te hebben. Tot een stemmetje me toefluistert dat er meer moet zijn. Hop, op zoek naar het strand dan. Wie zoekt, die vindt! Na honderd meter in de andere richting te hebben gelopen, tal van prachtige jachten te zijn gepasseerd en me afvragend wie er zoveel geld heeft, bereik ik het paradijs. Poederzacht wit zand stroomt langs mijn voeten en ik besluit om een dutje te doen en te zwemmen in het heldere, appelblauw zeegroene water. Als ik uitgerust wakker word, valt mijn oog op mijn buurman die een artikel leest over… jawel, Cap de Fermentor. Als dat geen teken is, weet ik het ook niet meer.

Ik raap mijn spullen bij elkaar en op een drafje loop ik naar de auto. Die zestien kilometer door de bergen zie ik wel zitten. Maar wat ik niet zo leuk vind is de rij van veel te trage zondagsrijders voor me. Het zijn toeristen die tegen dertig kilometer per uur de berg opklimmen om dan met zijn allen foto´s te gaan trekken, op het allerlaatste moment alles dicht te gooien en doodleuk uit te stappen om van dichtbij een selfie te maken. En daar heb ik dus geen zin in. Ik wil liever niet stoppen waar iedereen stopt.

Ik manoeuvreer mijn autootje vinnig rond de zoveelste wandelaar en in een snelvaart bereik ik de top. Het is er bijna leeg. In de eenzame bar bestel ik een cola en een muffin en ik zet me op het uiteinde van de klif. Een duizelingwekkende diepte staart me aan. Ik schat dat de zee gemakkelijk een kilometer van me verwijderd is…

Het helderblauwe water doet me wegdromen. Als een speedboot een witte lijn in het water trekt vraag ik me af wat ik nog meer zou wensen. Uit mijn gsm puilt een visitekaartje van Sales & Dreams. Mijn nieuwe avontuur. Eindelijk mijn eigen zaak. En zonder nadenken weet ik wat ik zou wensen… Ik neem het kaartje en gooi het impulsief overboord. Maar in plaats van het water op te zoeken blijft het na amper twee meter op een uithangende rots liggen. Omdat ik het lot een handje wil helpen ga ik op zoek naar een stok. Maar als ik die er naartoe werp vindt ze er niet beter op dan er doodleuk naast te gaan liggen. Ik geef het op en besluit dat de wind binnenkort zijn werk wel zal doen. Iets forceren is nooit goed dus ik vaar maar gewoon mee met de stroom…

En zo gaat het opnieuw zestien kilometer. De honderden bochten komen me bekend voor, adembenemende uitzichten en de aller mooiste vergezichten. En dan ineens uit het niets een stem die me vraagt om aan de kant te gaan staan. Als ik uitstap, zie ik een klein en afgelegen paradijs. Een zeilboot, een catamaran en een speedboot dobberen in een mix van helderblauw en zeegroen golvend water. Onder me grijnst de afgrond me uitdagend toe. Maar ik laat me niet tegenhouden. Ik besluit de uitdaging aan te gaan. Als je iets mooi vindt, moet je er naartoe gaan. Afwachten is voor watjes…

Na vijfentwintig minuten bereik ik het kiezelstrand. Ik ben avonturier nummer zestien. Dit is het paradijs. Hier zou ik voor altijd willen blijven. Zwemmen in het lauwe water,… Maar net als ik in het water wil springen, schreeuwt iemand me in paniek toe.

“Oppassen, kwallen! En ze zijn giftig!”

Ik kijk hem verontwaardigd aan.

“Of hij een grapje maakt?”

Maar al gauw zie ik dat hij gelijk heeft. Bordeauxrode kwallen zwemmen door elkaar heen. Ze lijken al het plezier van de wereld te hebben.

Mmm, niets is dus wat het lijkt. Van ver lijkt het een paradijs. En zelfs van dichtbij kan het een paradijs lijken maar als je echt heel goed kijkt kom je tot de conclusie dat het bij kijken zal blijven. En als je wilt zwemmen, dan is dat op eigen risico. Ik besluit er aan toe te geven en leg me op een steenharde rots.

“In het paradijs zijn ze het parelwitte zandstrand duidelijk vergeten”, denk ik bij mezelf.

Ik blijf liggen tot mijn rug me smeekt om naar huis te gaan. Met volle moed begin ik aan de beklimming van de Mount Paradise. We zijn impulsief geweest vandaag, hebben levenslessen geleerd maar nu is het tijd voor een tussenstop in het eerstvolgende dorpje.

Een bordje Port de Pollenca trekt mijn aandacht. Na tien minuten lacht een Strawberry Mojito me toe. Zonder het goed en wel te beseffen zit ik ineens in een bar met strand en privé- terras. Mijn tafeltje staat op tien centimeter van het water. Waterdruppels bereiken de tafelpoten en bereiken af en toe mijn grote teen. Ik sluit mijn ogen en besef dat je het paradijs soms niet moet zoeken. Maar dat het jou ineens vindt. Plots staat het voor je neus. Zonder te waarschuwen, open je je ogen en val je stijl achterover van wat je daar te zien krijgt…

Les nummer zes: Niets is wat het lijkt. Je kan dromen van een paradijs maar soms is het beter om te blijven dromen. Als je het paradijs bereikt kan je tot de conclusie komen dat je beter was blijven dromen…

 

… WORDT VERVOLGD…

—————————

Naar waar ben jij deze zomer op vakantie geweest? Ik hoor het graag in het reactieveld onderaan.

Ken je mensen in je omgeving die baat kunnen hebben bij dit verhaal?
Deel het met al je:

  • Facebook-vrienden
  • Twitter-volgers
  • LinkedIn connecties
  • en bloglezers…

Inspirerende groet, Ine Van Hofstraeten

PS: Hou Passie voor Schrijven zeker in de gaten voor de rest van het verhaal…. 🙂

 

Volg ons op Twitter: @PassieSchrijven volgen

“Vind ons leuk op Facebook” door op deze link te

De pot op met al die TO DO lijstjes…

Posted on by
2

Als je de website van Passie voor Schrijven de laatste weken gevolgd heb, dan kon je mijn ´avonturen´ in Mallorca lezen. Mocht je nu pas beginnen lezen, een korte inleiding…

Na een turbulent 2013-2014 vertrok ik begin juni een weekje naar Mallorca. Ik vond altijd wel een reden waarom het even niet uit kwam maar als de emmer overloopt… Dan is het vijf óver twaalf.

Op reis gaan? Niets speciaals zou je zeggen?! Klopt… maar ik ging alleen. En dat kon best wel eens misgaan. Maar het werd één van mijn allerbeste vakanties. Wat heb ik op dat weekje veel over mezelf (en mijn omgeving) geleerd….

Mocht je de eerste delen gemist hebben dan kan je die nu lezen.

Lees hier DEEL 1

Lees hier DEEL 2

Lees hier DEEL 3

Lees hier DEEL 4

Dit is het vijfde deel. Veel leesplezier!

Ik hoor graag wat je ervan vindt in het reactieveld onderaan.

x Ine

——————————–

DAG 4 – MAANDAG

Mijn vakantie is al bijna halfweg dus als ik nog iets van Mallorca wil zien moet het toch gaan gebeuren. Ik slenter al drie volle dagen in en rond het hotel maar nu ben ik klaar om het eiland te gaan verkennen.

En mijn dag staat volgepland. Ik ´moet´ tien  dorpjes zien. Van impulsiviteit is absoluut geen sprake!

Vandaag staat de auto gelukkig wel klaar. Na wat heen en weer geloop tussen twee hotels om de juiste auto verkoper te vinden – weer een cadeautje van mijn voortreffelijke reisorganisatie – zit ik  eindelijk vastgeklikt in mijn stoere Seat Ibiza.

Ik werp nog een laatste blik op de kaart en bekijk de uitgestippelde route aandachtig. Hoe ik dat klaar ga spelen weet ik niet.  Een stem vraagt me zacht of ik niet aan het overdrijven ben. Maar mijn wil is sterker dan mijn verstand en vertelt me dat het lijstje afgewerkt moet worden.  Ha, die lijstjes toch altijd…

Vanaf Cala Ratjada rijden we een dik uur naar de hoofdstad Palma. Ik wil de populaire badplaatsen Port Illetes, Cala Major en Palma Nova zeker een bezoekje brengen. Daarna springen we nog even Santa Ponca binnen. In de haven van Port  D´antratx vermoed ik even te gaan zwemmen en dan gaat het via de westkust door de dorpjes Estellencs, Valldemossa, Deía, Port de Soller en als kers op de taart, de absolute ´place to be´ Fornalutx!  Ik heb me laten vertellen dat het een van de mooiste vakantiebestemmingen van Spanje is.

Goed gek? Ja, dat weet ik nu! Maar die bewuste maandag moest en zou het gaan gebeuren.

De zon brandt op mijn zwarte Seat en hoewel ik vol goede moed en boordevol energie vertrek, merk ik na amper vijf kilometer dat ik geen airco heb. De raampjes gaan al snel naar beneden en als een rasechte Spanjaard doorkruis ik het eiland.

De populaire badplaatsen Port Illetes, Cala Major en Palma Nova ben ik na amper vijf minuten beu gezien maar hoogstwaarschijnlijk ligt het aan mij. Waarschijnlijk ben ik net op de verkeerde plaats gestopt. Maar mijn druk schema laat me niet toe om op verkenningstocht te gaan. Ine!!!!!

Als ik aankom in Port D´antratx staat mijn hart even stil. De rust overvalt me en het adembenemende uitzicht op de haven projecteert me terug in de tijd. Als een rubberbootje voorbij vaart met aan boord een enkele ziel wenste ik dat mijn speedboot nooit gezonken was. De wind door je haren. Enkel jij en het water. Wat moet je nog meer hebben? Ik blijf nog even voor me uit staren als de denker opeens beslist dat het tijd is om te gaan.

We gaan op weg langs de westkust met zijn honderden bochten, tientallen Vespa´s en schaars geklede motorrijders. Als ik het piepkleine dorpje Estellencs doorkruis roept een stem dat ik echt moet stoppen maar het is al 14u en ik ben nog niet halfweg. Dus Estellencs lijkt onwaarschijnlijk mooi maar ik heb er geen centimeter van gezien.

In Valldemossa stop ik voor een ijsje en kuier wat rond in de straatjes. Als ik het Kartuizerklooster en zijn bloementuin passeer meen ik Chopin te horen spelen. Zou het kunnen dat zijn ziel hier nog ronddwaalt? Of beeld ik me dat maar in?

Het mooie Port de Soller met zijn oude tramsporen  beneemt me de adem…. Het is nu pas dat ik merk dat ik altijd bezig ben met wat ik vijf minuten later ga doen. Of binnen een uur, of straks. Maar echt genieten van het nu is er niet bij.

Ik verplicht me op een steiger te gaan zitten en heel even niets te doen Alleen maar te kijken. Naar de tram die fluitend voorbij tuft. Het parelwitte strand. Een verliefd koppel dat met veel plezier hun coupe vers fruit leeg lepelt. Een poepsjieke, oudere dame die haar fifi uitlaat. Volgens mij de eerste keer dat ik een hond tegen kom sinds mijn aankomst vrijdagmorgen. Het leven is mooi, alleen ben ik te veel bezig met de volgende stap om er ten volle van te kunnen genieten.

Op weg naar Fornalutx besef ik dat ik doodop ben. Ik zit al bijna zes uur non stop in de auto en wat het hoogtepunt van de dag moet worden is absoluut dé druppel. Ik strompel het mooiste dorpje van Spanje door maar mijn lichaam zegt dat het genoeg is. De 400 meter trappen, om de haven van Soller te aanschouwen, kan ik niet meer afleggen. Na amper vijftien minuten kan ik niet anders dan mijn energieke Seat vragen me veilig thuis te brengen en dat doet ze dan ook.

Ik neem mezelf voor het morgen helemaal anders te gaan doen… We shall See!

Les nummer vijf: Ine, stop met zoveel te plannen en jezelf te verplichten ALLES te moeten doen. Geniet ervan en volg je gevoel. Te veel moeten doen, leidt uiteindelijk tot… niets.

….. WORDT VERVOLGD ….

—————————

Wat is jouw beste vakantie ooit? Ik hoor het graag in het reactieveld onderaan.

Ken je mensen in je omgeving die baat kunnen hebben bij dit verhaal?
Deel het met al je:

  • Facebook-vrienden
  • Twitter-volgers
  • LinkedIn connecties
  • en bloglezers…

Inspirerende groet, Ine Van Hofstraeten

PS: Hou Passie voor Schrijven zeker in de gaten voor de rest van het verhaal…. 🙂

 

Volg ons op Twitter: @PassieSchrijven volgen

“Vind ons leuk op Facebook” door op deze link te klikken.

Als de bom ontploft…

Posted on by
4

Na een veel te turbulent jaar vertrok ik begin juni een weekje naar Mallorca. Niets speciaals zou je zeggen?! Klopt… maar ik ging alleen. En dat kon best wel eens misgaan. Maar het werd één van mijn allerbeste vakanties. Wat heb ik op dat weekje veel over mezelf (en mijn omgeving) geleerd….

Mocht je de eerste delen gemist hebben dan kan je die nu lezen.

Lees hier DEEL 1

Lees hier DEEL 2

Lees hier DEEL 3

Dit is het vierde deel. Veel leesplezier!

Ik hoor graag wat je ervan vindt in het reactieveld onderaan.

x Ine

——————————–

DAG 4 – ZONDAG

Mijn wekker begint oorverdovend te loeien. Het is 7u en eigenlijk veel te vroeg om op te staan. Zeker als je op vakantie bent maar ik heb het er voor over. De bevallige Jetair hostess van gisteren heeft me beloofd dat ik om stipt 8u aan mijn driedaagse ontdekkingstrip kan beginnen.

Na een vluchtig en veel te gestresseerd ontbijt sta ik vijf minuten te vroeg aan de receptie van het hotel. Om 8.15u is er nog altijd geen auto te bespeuren. Maar het is vakantie en ik laat de pret niet bederven. We zitten in Spanje en daar gaat alles wat trager.

Maar als er om 8.30u nog altijd geen teken van leven is begin ik toch wat zenuwachtig te worden. Ik bel de noodlijn van de reisorganisatie waar je alleen in noodgevallen contact mee mag opnemen, zo staat er in vetgedrukte letters geschreven.  Maar ik ben een noodgeval. Toch?

De probleemoplosser aan de andere kant van de lijn luistert in alle rust naar mijn verhaal. Ze belooft me binnen vijf minuten terug te bellen met een duidelijk antwoord. Ik voel de bui al hangen. Als ik na een half uur nog altijd geen feedback heb gekregen bel ik haar buiten zinnen op. Het hek is van de dam. Terwijl ik woedend en gefrustreerd mijn beklag doe vertelt ze me doodleuk dat er geen auto gereserveerd werd. En dat ze er nu toch niets meer aan kan doen. Maar dat ze er morgen wel eentje kan boeken als ik wil. Dus vraagt ze: “ Mevrouw, wat zal het zijn?”

Ik kan mijn oren niet geloven en weet met mezelf geen blijf. Ik scheld haar de huid vol. Hoe ze daar zo rustig onder kan blijven.  “Als ik te klagen heb moet ik om 15.30u maar naar de hostess gaan”, vertelt ze me poeslief. Heel mijn planning loopt in de soep. Mijn citytrip Palma valt in duigen. Wat gisteren nog zo goed geregeld was, is nu niets meer waard. Ik heb niets maar dan ook niets onder controle.

Ik gooi de hoorn neer en laat me gefrustreerd op de bank voor het hotel vallen. Ik ben bluspoeder maar heb niemand om me op af te reageren. Dat heb je, als je alleen op vakantie bent…  Na een half uur besef ik dat dit geen zin heeft. Als je alleen bent kan je niemand de schuld geven. Het is me, myself and I. Je kan alleen jezelf de schuld geven. Kwaad blijven lost niets op. Het bizarre is dat de spanning na een half uur gewoon uit mijn lichaam verdwijnt. Ik heb het gevoeld en tot in elke vezel ervaren en nu is het klaar.

Ik blijf nog even op de bank zitten en merk dat ik dit eerder heb meegemaakt. Alleen zat er altijd iemand naast me, mama of papa, mijn vriendin of een ander gewillig slachtoffer. Als er in het verleden iets gebeurde, kreeg die ander altijd de wind van voren. Het was de persoon die vlak naast me stond. En het was niet eens haar schuld… Wat een moeite moet dat gekost hebben om bij me te blijven. Onuitstaanbaar was ik dan…

Als de storm is gaan liggen huur ik een fiets en vertrek opnieuw naar Cala Ratjada. Het doet me goed. Als ik de berg af scheur voel ik dat het laatste beetje spanning en frustratie wegvliegt. Na twintig minuten lig ik op het strand van de zon te genieten. Als ik me omdraai kijk ik in de meest helderblauwe ogen die ik ooit heb gezien.  Voor me ligt een bloedmooie vrouw. Ze maakt oogcontact en schenkt me een verleidelijke glimlach. De man naast haar ziet het gebeuren en als een leeuw die bang is om zijn prooi te verliezen stort hij zich met zijn praatjes op haar. Voor vandaag laat ik het gaan.  Ik open mijn boek – Levenslessen – Over het leven voor de dood van David Kessler en Elisabeth Kübler Ross en open het boek op pagina 141. Mijn mond valt open van verbazing als de woorden wazig naar me toe komen: “Hoofdstuk 9: De les van boosheid”. Dit kan geen toeval zijn.

Ik lees over het verband tussen boos zijn en bang zijn. Ik merk dat ik vaak boos ben en dat het me kracht geeft. Dat het me sterk doet voelen. Maar dat er onder de boosheid, de angst sluimert. De onzekerheid ook. De boosheid lijkt me te beschermen zodat ik mijn angst en onzekerheid niet hoef te voelen. Als ik met een staalhard gezicht door een menigte loop voel ik me beschermd. Want eigenlijk ben ik gewoon bang voor wat een ander van me denkt. Ik besef dat de boosheid de angst niet verdrijft. Het enige dat ze doet is verstoppertje spelen. Maar ik schiet er niets mee op. In tegendeel zelfs, ik maak het leven verdomd lastig.

Om 15.30u sta ik, al een pak rustiger, aan de receptie van het hotel. Ik voel dat de hostess gewaarschuwd is. Bedeesd luistert ze naar mijn verhaal. Het ticket Palma wordt op een nieuwe dag geboekt en de auto wordt deze keer wel gereserveerd. Spijtig genoeg probeert ze me op het einde van het gesprek nog enkele trips aan te smeren. Ik hou me rustig maar een venijnig stemmetje borrelt vanuit mijn binnenste naar boven en schreeuwt eerst zacht maar dan oorverdovend en schel: “Niet goed, juffrouw! NIET GOED!!!!!”

Les nummer vier: Boosheid heeft meestal te maken met angst. Ik ben boos omdat je iets verkeerds zei! Eigenlijk zeg je: Ik ben bang dat je niet meer van me houdt…

….. WORDT VERVOLGD ….

—————————

Waar ben jij bang voor? Ik hoor het graag in het reactieveld onderaan.

Ken je mensen in je omgeving die baat kunnen hebben bij dit verhaal?
Deel het met al je:

  • Facebook-vrienden
  • Twitter-volgers
  • LinkedIn connecties
  • en bloglezers…

Inspirerende groet, Ine Van Hofstraeten

PS: Hou Passie voor Schrijven zeker in de gaten voor de rest van het verhaal…. 🙂

 

Volg ons op Twitter: @PassieSchrijven volgen

“Vind ons leuk op Facebook” door op deze link te klikken.

Als controle nu eens een illusie is…

Posted on by
7

Na een veel te turbulent jaar vertrok ik begin juni een weekje naar Mallorca. Niets speciaals zou je zeggen?! Klopt… maar ik ging alleen. En dat kon best wel eens misgaan. Maar het werd één van mijn allerbeste vakanties. Wat heb ik op dat weekje veel over mezelf (en mijn omgeving) geleerd….

Mocht je de eerste delen gemist hebben dan kan je die nu lezen.

Lees hier DEEL 1

Lees hier DEEL 2

Dit is het derde deel. Veel leesplezier!

Ik hoor graag wat je ervan vindt in het reactieveld onderaan.

x Ine

——————————–

DAG 3 – ZATERDAG 8.30u

Ik zit aan het ontbijt, uitgeslapen en zo fris als een hoentje. Tien uur slaap werpt zijn vruchten af. De rijkelijke buffetten nodigen me uit om me helemaal te laten gaan. Mijn dieet kan de pot op. Ik wil er niet aan denken dat ik straks misschien lig te creperen van de verkeerde dingen die ik in mijn lijf heb gestopt. Maar misschien valt het hier in Mallorca nogal mee. Misschien heb ik daar alleen maar last van in België.

Om 10.30u haast ik me naar de infosessie van de touroperator. De blonde jetair hostess ontvangt me met open armen. Ze mag er best wel zijn. Hiervoor wil ik elke dag wel tekenen. En als kers op de taart krijg ik nog een privé uitleg ook. Ondanks haar mooie praatjes laat ik me niet overhalen heel de reeks uitstappen te boeken. Ze stelt me toch wel een beetje teleur. Geen enkele keer vraagt ze me wat ik graag doe. Ze begint gelijk met het verkopen van haar reisbrochure. Het zal wel beroepsmisvorming zijn maar op dat moment geef ik haar maar wat graag een exemplaar van mijn boek Topverkoper in 20 weken. Ik besluit om uit mijn rol van trainer/verkoper te stappen en boek een auto voor drie dagen en een citytoer Palma De Mallorca.

11.30u net gepasseerd en ik lijk alles onder controle te hebben. Mijn komende vier dagen zijn ingepland. Wat kan er nu nog misgaan? Van impulsiviteit is er geen sprake meer. Als een rasechte time manager is de agenda voor de komende week vastgelegd…

Ik besluit om met een boek aan het zwembad te gaan liggen en te genieten van de jengelende kinderen die om de haverklap om de aandacht van hun ouders schreeuwen.

Eigenlijk mag ik niet in de zon. Al jaar en dag heb ik last van acné en tegen beter weten in ben ik in januari gestart met een kuur Roacutan. Ik weet dat het troep is maar wat doe je als je al alles geprobeerd hebt. De bijsluiter wil je liever niet lezen want dan word je vanzelf niet goed. Het is het enige middel dat blijvend resultaat geeft. Alleen moet je uitkijken wat je eet, drinkt en in de zon komen is absoluut af te raden omdat je huid flinterdun wordt.

Maar dat lap ik dus aan mijn laars. Als ik nu op één ding gek ben, dan is het wel op de zon. Ondanks een factor vijftig voel ik de zon dwars door mijn huid branden. Dit kan inderdaad niet gezond zijn. De zon brandt de nachtmerrie van donderdagnacht opnieuw op mijn netvlies. Het verschroeit alles. Als dromen iets willen zeggen, wat zou deze dan te betekenen hebben?

Ik voel aan de blauwe plek die van blauw is over gegaan naar pikzwart. Na twee dagen kan ik mijn bil nog altijd niet aanraken. Een pijnscheut schiet door mijn lichaam als ik het toch probeer. Een flinterdunne huid. Niet weten waar je bent. Complete desoriëntatie. Verbranden, inbranden, dwars door alles heen branden. Letterlijk en figuurlijk verbrand zijn…

Na het middageten zoek ik andere oorden op. De blauwe ligstoelen aan het strand nodigen me uit. Het golvende water spoelt alle zorgen en problemen weg. De catamaran met Amerikaanse vlag doet me wegdromen. Ik denk aan sterren, decadente feestjes, alles hebben wat je wilt, alles doen wat je wilt maar vooral vrijheid. En hoe ik daarnaar verlang…

Als de zon genoeg heeft ingebrand beklim ik gepakt en gezakt de heuvel die vlak voor het hotel ligt. Na 500 meter bereik ik een privé strand. Ver weg van alle hotels, tussen de rotsen, speelt een verliefd koppel tennis. Ik verlies me in het idee van de ware en hoe dat zou zijn… Hoe ik me zou voelen. Het doet me alle besef van tijd vergeten…

ZATERDAG 20.00u

De tweede avond. Maar ook vanavond heb ik er absoluut geen probleem mee om in mijn eentje te dineren. Ik voel de mensen kijken en zich afvragen wat ik hier alleen doe. Ik voel de vragende blikken. Ik zie hun medelijden. Waar ik het meeste bang voor was, doet me helemaal niets. Als iets me tegenhield om alleen op vakantie te gaan was het de avonden. Het alleen aan tafel zitten. Niemand om mee te praten. De eenzaamheid. De blikken. Maar nu ik hier zit merk ik dat het me niets doet. Waar ik bang voor was is een illusie. Ik besef dat ik vaak bang ben. Dat het me tegenhoudt om dingen te doen. De angst houdt me tegen om op een vreemde vrouw af te stappen en er gewoon een babbel mee te doen. Uit angst voor… afwijzing. Zou iedereen net als ik, soms bang zijn?

Ik kijk om me heen en observeer de koppels. Ze zitten over mekaar. De meesten lijken verveeld, ongelukkig. Er zijn er zelfs weinig die echt met mekaar praten. Ze zitten daar maar, zonder een woord te zeggen. Ze eten, vullen hun borden en laten de tijd voorbij kruipen. En dan zijn er de ouders met kinderen. De vrouw houdt zich gestresseerd bezig met haar kleine spruiten. Ze spoort hen aan om hun borden leeg te eten. De man kijkt soms verveeld, dan weer geamuseerd toe. Als het zo moet zijn, dan hoeft het voor mij niet… Ik mis de passie tussen hen, de liefde, het gelukkig zijn…

Op dat moment besef ik dat ik gelukkiger ben dan 80% van de mensen om me heen. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Life is good… De tweede dag en het wordt beter en beter…

Les nummer drie: Vaak doe je dingen niet omdat je er bang voor bent. Je zegt dingen niet omdat je bang bent voor de reactie van de ander. Maar de waarheid is altijd minder erg.

….. WORDT VERVOLGD ….

—————————

Waar ben jij bang voor? Ik hoor het graag in het reactieveld onderaan.

Ken je mensen in je omgeving die baat kunnen hebben bij dit verhaal?
Deel het met al je:

  • Facebook-vrienden
  • Twitter-volgers
  • LinkedIn connecties
  • en bloglezers…

Inspirerende groet, Ine Van Hofstraeten

PS: Hou Passie voor Schrijven zeker in de gaten voor de rest van het verhaal…. 🙂

 

Volg ons op Twitter: @PassieSchrijven volgen

“Vind ons leuk op Facebook” door op deze link te klikken.

Soms vind je niemand die je taal spreekt…

Posted on by
2

Na een veel te turbulent jaar vertrok ik begin juni een weekje naar Mallorca. Niets speciaals zou je zeggen?! Klopt… maar ik ging alleen. En dat kon best wel eens misgaan. Maar het werd één van mijn allerbeste vakanties. Wat heb ik op dat weekje veel over mezelf (en mijn omgeving) geleerd….

Vorige week kon je het eerste deel lezen. Mocht je dat gemist hebben lees dan hier het eerste deel. Klik hier.

Dit is het tweede deel. Veel leesplezier!

Ik hoor graag wat je ervan vindt in het reactieveld onderaan.

x Ine

——————————–

DAG 2 – VRIJDAG 10.30u

Op de parking van de luchthaven van Palma staat een bus ons op te wachten. Een vriendelijke buschauffeur stopt mijn koffer in de bagageruimte. Spijtig genoeg zit de bus afgeladen vol met een stelletje gestampte Duitse boeren die er niet beter op vinden om de rest van de passagiers te tiranniseren. Dat heb ik dan weer.

Ik kan me er niet meer druk over maken. De veel te korte nacht begint zijn tol te eisen en ik besluit het maar gewoon te ondergaan.

Om 12.15u komen we in het hotel aan. Een grappig mannetje brengt mijn bagage naar de kamer. Ik laat mijn koffer voor wat het is en besluit het mega complex te gaan verkennen.

Het zal wel veel met de vermoeidheid te maken hebben maar ik heb geen idee waar ik ben en een stemmetje fluistert me toe dat ik beter een iets kleiner resort had gekozen. Ik vind mijn weg niet en ik heb geen idee waar ik moet zijn.

“Ben ik hier nu net al niet geweest?” , vraag ik mezelf af.

De onzekerheid overvalt me. Misschien was ik beter thuis gebleven. Misschien verdien ik het niet, plezier hebben. En de ene gedachte over onzekerheid lijkt de andere te doen ontwaken… Misschien ben ik niet goed genoeg. Ik ben zeven jaar verloren door van de verkeerde te houden.  Misschien ben ik niet de moeite waard. En nu is het te laat om mijn droomvrouw tegen te komen. Ben ik niet te oud? Misschien ben ik het simpelweg niet waard…  Ik begin te rennen, in de hoop alle verloren tijd in te kunnen halen…

Alsof het allemaal nog niet erg genoeg is, is er geen streepje zon aan de hemel te bespeuren. Mallorca, the place to be, en top weer verzekerd. Maar Ine Van Hofstraeten komt eraan en de zon is nergens te bekennen.

Ik besluit niet bij de pakken te blijven zitten. Het mag dan wel slecht weer zijn. Ik mag dan wel mijn draai niet vinden. Maar laat ons maar te voet naar het dichtstbijzijnde dorpje vertrekken, denk ik bij mezelf. Hoe ver kan drie kilometer zijn? Misschien was het toch niet zo´n goed idee om dat op sleffers te doen, vertellen de blaren op mijn voeten achteraf.

Aangekomen in Cala Ratjada begint de zon te schijnen. Eindelijk! Ik leg me op het strand en voel me niet echt thuis tussen de tientallen feestvierders die duidelijk met een andere intentie naar Mallorca zijn gekomen. Ik kan hun feestvreugde niet delen en besluit op zoek te gaan naar juwelen. Ik zoek rust en denk het te gaan vinden in één van de winkeltjes die zich als een kluwen een weg door het dorpje banen.

Na twee uur winkelen en nog geen euro armer bereik ik het pittoreske haventje. De vissersbootjes en het helblauwe water maken dat ik me voor de eerste keer rustig voel. Ik mag dan geen idee hebben hoe ik terug thuis geraak maar iets in me zegt dat het allemaal wel goed komt. Ik bestel een ijsje met aardbei en mokka en laat me met een zucht op de trappen vallen.

De zon verwarmt en legt een warme deken van bezorgdheid om me heen. Het lijkt alsof ze me iets duidelijk wilt maken. En ik besluit om maar gewoon mee te gaan met de stroom. Ik slenter van de ene naar de andere plek, op zoek naar iemand die me kan vertellen hoe ik thuis geraak want drie kilometer terug kunnen mijn gehavende voeten niet meer aan.

Niemand die me begrijpt. Niemand die ook maar een woord Nederlands, Frans, Engels of Duits verstaat. Daar sta je dan als zogezegde talenknobbel in een land waar iedereen alleen maar Spaans lijkt te spreken.

Net als ik de moed lijk te verliezen passeer ik twee guitige vrouwen. Ze zitten ontspannen op een bankje en kijken me vragend aan. Ik doe nog een laatste poging. Op hoop van zegen.

Mijn twee engeltjes vragen of ze me aan het hotel moeten afzetten. Is dit een fata morgana of heb ik het goed gehoord? Ik kan mijn geluk niet op als ik op de achterbank van hun Renault Clio neerplof.

De zon had gelijk… alles komt uiteindelijk wel op zijn pootjes terecht. Als je je dus met de stroom laat meevoeren kom je waar je moet zijn…

Les nummer twee: De les van onzekerheid. Soms weet je niet waar je moet zijn of hoe je ergens moet komen. Dan heeft rennen geen zin. Dan moet je stilstaan, om je heen kijken en aan een ander vragen welke weg je moet gaan. En hopen dat ze je taal spreekt… 🙂

….. WORDT VERVOLGD ….

—————————

Heb jij soms van die momenten dat de onzekerheid je overvalt? Ik hoor het graag in het reactieveld onderaan.

Ken je mensen in je omgeving die baat kunnen hebben bij dit verhaal?
Deel het met al je:

  • Facebook-vrienden
  • Twitter-volgers
  • LinkedIn connecties
  • en bloglezers…

Inspirerende groet, Ine Van Hofstraeten

PS: Hou Passie voor Schrijven zeker in de gaten voor de rest van het verhaal…. 🙂

 

Volg ons op Twitter: @PassieSchrijven volgen

“Vind ons leuk op Facebook” door op deze link te klikken.