Dat het magie is…

 

Volg jij jouw gevoel?

Of bepaalt jouw verstand het doel…
En is er meer dan wat wij kunnen zien?
Do you believe in magic? Do you?

Ik hou van magie. Maar tegelijk maakt het me bang. Want ik ben bang voor wat ik niet kan zien.

De angst bekruipt me als een spirituele vriendin me vertelt dat er een geest in de badkamer rondzweeft. Of als iemand me vertelt dat we hier niet ´alleen´ zijn. Als ik ‘s
morgens wakker schrik en er iemand naast me in bed kruipt denk ik dat ik gek begin te worden. Ik ben nog half in slaap maar heb echt het gevoel dat mijn lief terug naast me kruipt. Als ik mijn hand uitsteek om haar te voelen maar niets tastbaars ontdek begin ik echt te freaken.

Dit kan niet waar zijn. Ik ben Ine. Ik ben een ingenieur. Ik bekijk het leven vanuit mijn hoofd. Ik ben een wetenschapper. Mijn hersenen zeggen dat het niet kan. Maar mijn gevoel. Ooh ja, dat fluistert me toe dat ik ongelijk heb. Dat er echt wel iets aan de hand is. Dat er meer is dan wat ik kan zien.

Stemmen in je hoofd

En dan fluistert een stemmetje in mijn hoofd – of mijn beste vriendin – dat ik gek word als ik zo´n onzin wil geloven. Dus ik stap uit mijn verhaal. Want ja, ze heeft gelijk. Ik word gek als ik die onzin blijf geloven.

Wat je niet kan zien, bestaat niet.  Punt. Andere lijn. Maar goh, dat kleine meisje in mezelf roept en schreeuwt en smeekt om te luisteren. Lieve… magie bestaat wel. Er is veel meer dan dat jij kan zien. Je bent niet alleen. En ja, er wordt altijd voor je gezorgd… Ook al denk je dat er niet voor jou gezorgd wordt.

Ik schud mijn hoofd. Ik kan het niet geloven.

Maar dan plots…uit het niets… trekt een mail mijn aandacht.  En tijdens het lezen besef ik dat ik misschien wel ongelijk heb en dat er magie in de lucht hangt.

I believe in magic. Do you?!

Hieronder lees je het verhaal van Jos. Maar hey, misschien denk je bij het lezen dat het allemaal toeval is…

Geloof maar wat goed voelt voor jou. Maar als het jouw leven mooier, plezieriger en vooral gelukkiger maakt, geloof dan maar in magie? Als het jou troost is in moeilijke momenten… waarom dan niet?!

Geloof in magie als het jou simpelweg een stukje gelukkiger maakt.

 ———–

Ine,

Waarom ik je boek Simpelweg Gelukkig Zijn wil hebben…

Eerst wil ik me graag voorstellen. Ik ben geboren op 16/08/1940. In februari 2008 is mijn vrouw na een lange strijd tegen borstkanker gestorven.

Vanaf toen ben ik simpelweg nooit meer echt gelukkig geweest en ik voel mij daar soms ondankbaar voor tegenover mijn kinderen, kleinkinderen en mijn familie die mij ontzettend geholpen hebben de zwarte dagen door te komen. Toen jij je relatie verbrak ben jij, om die moeilijke periode door te komen, beginnen schrijven. Wel, toen mijn vrouw stierf, ben ik de dag na haar overlijden begonnen met een soort dagboek. Ik heb haar elke dag, een jaar lang zonder onderbreking, een briefje geschreven in de hoop mijn verdriet wat van mij af te kunnen schrijven. Dat heb ik een jaar volgehouden maar omdat de pijn erger werd ben ik gestopt. Ik dacht dat dat kwam omdat ik elke dag met haar in contact  kwam door mijn briefje aan haar.

Maar nee, dat was dus niet de oorzaak. De oorzaak van mijn verdriet? Ik was mijn grote liefde, mijn liefste vrouw, de geweldige moeder van mijn kinderen en mijn beste maatje voor altijd kwijt. En ik zou haar altijd blijven missen.

Ja Ine, het is juist de herinnering aan onze gelukkige jaren die wij samen gehad
hebben maar ons te vroeg zijn afgenomen die de blijvende pijn veroorzaken. Misschien is het verkeerd maar door jou ben ik na 7 jaar van plan mijn belevenissen en gedachten van mijn eerste 365 dagen als weduwnaar te herlezen. Met jouw boek Simpelweg Gelukkig Zijn hoop ik dat jij mij sommige gebeurtenissen anders kan doen bekijken.

Groetjes, Jos.

———–

Hoi Jos,

Jouw verhaal heeft mij enorm geraakt.
Daarom stuur ik jou een exemplaar van mijn boek op.
Ik hoop uit het diepst van mijn hart, dat de liefde waarmee ik het boek geschreven heb, de kamer vult wanneer je het leest.
Toen ik mijn verhalen schreef gebeurde er iets magisch. Een vibe van energie en geluk overspoelde me. Ik wens oprecht dat een vleugje jou bereikt wanneer je het in handen houdt.

Lieve groet, Ine.

———–

 Hallo Ine,

Vandaag is het juist 7 jaar geleden dat we afscheid hebben genomen van mijn vrouw. Het is nog steeds één van de moeilijkste dagen van het jaar. Dat ik juist vandaag jouw mail ontvang, is een ongelooflijk toeval en maakt mijn dag echt minder somber. Hartelijk dank daarvoor. Ik begin dan ook te geloven dat er iets magisch gebeurt bij jouw schrijven…

Groetjes, Jos

———–

En wat denk jij? Bestaat er zoiets als magie? Of is het allemaal puur toeval? Ik hoor jouw reactie graag in het reactieveld onderaan.Boek Simpelweg gelukkig zijn van Ine Van Hofstraeten

Simpelweg Gelukkig Zijn is verkrijgbaar in Standaard Boekhandel, FNAC en op www.bol.com

Of bestel hem hier!



Magie – kabouters – kastelen

Magische verhalen vullen mijn hart. Een beeld van kabouters, kastelen, grachten en elven is op mijn netvlies gebrand. Het was een magische tijd waarin alles nog kon en alles nog mocht. Waarin dromen ons vluchtig passeerden. Soms bleven hangen en soms zachtjes voort zweefden. Het is een tijd waarin prinsen op witte paarden charmant en vol overgave het hart van de mooie prinses probeerden te stelen.

Het is een tijd waarin ik en jij nog klein en vrij waren. We dachten dat de wereld een mooi sprookjesbos was vol leuke mensen en verhalen. Waarin we ons geen zorgen moesten maken over morgen en vandaag. Waarin we ‘s morgens gewekt werden met de geur van verse pannenkoeken. We ons rustig klaarmaakten en mama in de keuken hectisch over en weer liep. Het was een tijd die nog altijd op ons netvlies gebrand staat. Waarin we met de bus naar school moesten en sommigen werden afgezet voor de schoolpoort, of om de hoek als we niet wilden dat onze klasgenootjes, vriendjes en vriendinnetjes ons zagen.
Het was een magische tijd, vol verhalen over kabouters, elven, kastelen, prinsen en prinsessen. Het was een gouden tijd. Een droevige tijd voor zij die stierven en niet wisten wat er daarna komen ging.

Het is een tijd waar ik soms terug naar toe wil. Om niet te hoeven denken over vandaag en morgen. Om me geen zorgen te hoeven maken over werk en geaccepteerd worden. Denken: “doe ik het wel goed?” Moet ik niet harder werken, voor een baas, een manager, een directeur of iemand die me op mijn vingers staat te kijken en me pusht om beter te doen, nog harder te werken en nog meer uren te kloppen.
Om tenslotte op een punt te komen waarin je zit en schrijft over een gouden tijd van kabouters en elven, prinsen en prinsessen, kastelen en grachten. En dat je daar graag terug naar toe wilt. Naar een onbezonnen tijd, zonder stress.