Ze weet wat ik voor haar voel. Dat weet ze al lang. Ze weet dat ik naar haar verlang. Dat ik wil weten hoe haar lippen voelen als zij de mijne raakt. Hoe ze smaakt. Maar ik kom niet dichterbij. Ik laat haar maar. Haar weg zoeken. Tot zij er klaar voor is. Tot zij me thuis afzet. Ik uit wil stappen en zij me tegen houdt. Me vraagt om niet te gaan. Nog even te blijven. Zij me aankijkt. Dwars door me heen kijkt. Mijn blik vasthoudt. Ik niet begrijpend terugkijk en haar vragend een blik toewerp.

Haar hand die de mijne zacht beroert. Een zachte kus plant op de palm van mijn hand. Elke vinger intens streelt. Ze echt connectie maakt deze keer. Ik haar warmte voel. Ze dichterbij komt en mijn hart beroert. Ik zie een traan stromen. Over haar perfecte gezicht. Nog een en nog een. Tranen van herkenning. Van eindelijk toegeven wat ze voelt. Voor mij. Voor ons.

En dan kust ze me. Zonder dat ik het goed en wel besef kust ze me. Intens. Zacht. Hard. Verlangend. Alle muren breken. Een moment dat ik niet meer weet wie zij is. Wie ik ben. Een moment waarin ik mezelf totaal verlies. En wij eindelijk een zijn… Zij me eindelijk toe laat…